Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 45
45
að skilirði firir aðstoð sinni, að ritið hjeti ekki
Fjölnir.
Tómas Sæmundsson dó 17. maí 1841, og ljet
Fjölnismönnum eftirhinn pólitiska arf sinn, skoðanir
sínar um það mál, sem þá var efst á dagskrá, stjórn-
arskipunarmálið, eins og hann hafði sett þær fram í
ritgjörð sinni um alþingi í »Þrem ritgjörðum®. Rit-
gjörð þessi ber ljósan vott um brennandi áhugahöf-
undarins á heill fósturjarðar sinnar, enn því miður
einnig um hitt, að hann lætur skáldlegar hugmindir
um ágæti fornaldarinnar glepja sjónir íirir sjer.
Frægðarljómi hinnar fornu íslensku stjórnarskipunar
blindar augu hans, og hann, sem annars hafði svo
hvassa sjón, sjer ekki að þessi ljómi var villuljós í
þessu máli, þar sem alt var undir því komið að hafa
íirir augum þarfir og kröfur nútímans. Hann vill í
flestu taka upp aftur hina gömlu stjórnarskipun, »first
vorþingin með jafnstórum þingsóknum og i fornöld,
á sömu stöðum ogísama mund, og alþing meðsömu
lögrjettumanna nefnu og dómnefnu eins og í firnd-
inni, eins á sama stað og i sama mund«. Að þvíer
sjerstaklega alþingisstaðinn snertir, þá er honumsvo
mikið kappsmál, að hann segir það vera »sína inni-
legustu sannfæringu, að það sje hið sama að flitja
alþing frá Þingvöllum og að aftaka það algjörlega«.
Það er engum efa bundið, að Fjölnisfjelagið í Kaup-
mannahöfn, eða meiri hluta þess, aðhiltist í flestum
verulegum atriðum þessa »rómantisku« stjórnmála-
stefnu — jeg kalla hana svo með útlendu orði, því
að jeg get ekki fundið neitt íslenskt orð, sem lísi
henni eins vel. Einkum og sjerílagi var það mikið
áhugamál allra Fjölnismanna, að þingið væri hvergi
háð annarstaðar enn á Þingvöllum.