Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 283
283
Ere the ruddy sun be set
Ska.pt mun gnesta,
Pikes must shiver, javelins sing, skjöldr mun bresta,
Blade with clattering buckler meet, mun hjálmagagarr
Hauberk crash and helmet ring, etc. í hlíf koma.
Nú er ógurligt.
Horror covers all the heath,
“Clouds of carnage blot the sun, um að litast etc.
Sisters, weave the web of death! Yindum, vindum
Sisters, cease, the work is done. vef darraðar etc.
Gray hefur ort upp, en ekki þýtt, enda hefur
hann að líkindum stuðzt mest við merglausar latínsk-
íir þýðingar, og orðið að gera það.
í Vegtamskviðu sést, hve næma tilfiimingu hann
hafði fyrir því, sem var andinn, lífið og sálin í
Jessum kveðskap. Hann sleppir úr henni 4 vísum,
sem menn sáu á næstu öld, að voru ortar við hið
upprunalega kvæði, löngu seinna en það sjálft. Orð
■Gfrays eru ekki skrautbúin og skrúði klædd, eins og
>uehlenschlágers, en einföld og óbrotin; hann nær
fornöldinni betur í anda og formi. Til dæmis upp
Á, hve snilldarlega honum tekst að ná anda forn-
■aldarinnar, tek jeg úr Vegtamskviðu:
TJnwilling I my lips unclose, Nauðug sagðak,
Xeave me, leave me, to repose. nú mun ek þegja.
En samtímismönnum Gfrays þótti ekki mikið
koma til þessara norrænu kvæða. Brjóstmylkingum
,-grísku og latínu, lærisveinum Johnsons og Popes,
stóð stuggur af þessari rusta- og ruddalegu fornöld.
Maður, sem annars var laus við öll hindurvitni,
Horace Walpole, ritar vin sínum Gray: »skyldi oss
•ekki standa á sama, gegn um hverjar hryll-
ingar »rúniskur« (Runick) villimaður varð að vaða
til að ná hinni æðstu gleði og hinutn æðsta heiðri,
sem hann gat hugsað sér, nefnilega hinni háleitu
sælu, að svolgra bjóraf hauskúpu óvinar sfns í höll