Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 18
18
enn það má þó telja víst, að niðurskipun efnisins er
frá Konráði, því að frjettunum í þessum árgangi
Skírnis er raðað eftir »tölu þjóðanna og frændsemi
þeirra*, enn ekki eftir löndum éins og fir var
títt, enn frændsemi þjóðanna er aftur látin fara eftir
skildleika tungumálanna, sem þær tala, þannig að
flrst eru taldar þær þjóðir, sem ólíkastar eru og
fjarskildastar Islendingum, að því er tunguna snertir,
og síðan koll af kolli, hver þjóð því síðar, sem tungu-
mál hennar nálgast meira íslenskuna, síðast Danir,
Svíar og Norðmenn. I þessari niðurskipun virðist
Konráð einkum filgja Rask, til dæmis þar sem hann
sínist skipa keltnesku málunum firir utan indoeurop-
eiska tungumálaflokkinn (14. bls.) eða telur slafnesku
málin fjarskildari hinum germönsku enn grísku (50.
bls.). Annars er orðfærið indislega fagurt, lipurt,
hreint og látlaust á þessum árgangi Skírnis, og það
eitt virðist mega að finna, að höfundarnir hafa all-
víða farið of langt í því að íslenska útlend örnefni
og mannanöfn eða setja á þau íslenskar endingar
(t. d. Góðviðra = Buenos Ayres, Sáland = Cuba,
Miðgarðaríki = Ecuador, Bitra = Chile, Svartur =
Priéto, Níðskeifr = Nidschib, o. s. frv.). Það sjest
ljóslega á þessu riti, að Konráð hafði þá lagt stund
á fleiri mál enn latínu og grísku, og að hann hafði
reint að gera sjer hugmind um afstöðu og samband
tungumálanna hvors við annað. Það má nærri geta,
að maður, sem hafði eins næma þjóðernistilfinningu
og Konráð, hafi eigi hvað síst lagt stund á móður-
mál sitt, íslenskuna, enn í því vóru málfræðisbækur
Rasks leiðtogar hans eins og annara á þeim tim-
um.
Vorið 1834 í maímánuði kom Tómas Sæmunds-
son aftur til Hafnar úr suðurferð sinni og var þar,