Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 27
27
ar um landið, kinslóð eftir kinslóð, öld eftir öld.
Enn einmitt af því, að alþíðajgjörði svo litlar kröf-
ur til skáldanna óg skáldin vóru mörg og misjöfn,
leiddi það, að rímnahöfundarnir sumir hverjir eða
jafnvel fiestir hirtu ekki um að vanda sig á öðru
enn ríminu, keptust hvor við annan að kveða sem
dírast, bjuggu sjálfir til oskiljanleg orðskrípi til að
bjarga ríminu, brugðu firir sig mirkum og oft rannn-
vitlausum eddukenningum, þegar þeir vóru í vand-
ræðum, og höfðu á takteinum heilt safn af hortittum
til að berja í götin. Það var yon, að Jónas hneixl-
aðist á þessu, hann sem hafði svo næma fegurðar-
tilfinningu og var sjálfur svo vandvirkur í öllu, sem
hann orti, og hafði lesið hin frægustu og bestu skáld-
rit útlendra þjóða. Af rímnaskáldum þeim, sem vóru
uppi samtíða JónaSi, var Sigurður Breiðfjörð lang-
fremstur. Hann var gæddur ágætum hæfilegleikum
af náttúrunni, enn því miður hafði hann fengið litla
mentun í æskunni og enn þá verra uppeldi, og þetta
uppeldi hafði gert hann svo kærulausan og ljettúð-
ugan, að slíks eru fá dæmi. Um þetta get jeg vísað
til hinnar fróðlegu æfisögu Sigurðar Breiðfjörðs eftir
Jón Borgfirðing1. Það gat ekki hjá því farið, að
þetta kæruleisi Sigurðar Breiðfjörðs kæmi fram í ljóð-
um hans líkt og í dagf'ari hans og háttalagi. Hann
lætur allt vaða á súðum, sem honum dettur í hug,
hvort sem það er gott eða ilt, og spillir það eigi lítið
kostum þeim, sem óneitanlega eru á kveðskap hans
fremur enn flestra samtíða rimnaskálda.
A þennan mann, eða rjettara sagt á kveðskap
hans, ræðst nú Jónas Hallgrímsson í grein sinni »Um
1) Stutt æíiminning Sigurðar Breiðfjarðar skálds. Samið
hefur Jón Borgflrðingur. Beikjavík 1878.