Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 92
92
þótti okkur nú nokkuð hart »for principets
skyld«, og sögðum við okkur því úr fjelaginu:
Hjaltalín, sr. Páll, Bjarni Sivertsen, Olafur Pálsson,
Jón Sigurðsson nafni og jeg. Briem vildi ekki segja
sig út, enn Jóhann ætlaði, enn hefur ekki orðið af.
Nú tókum við okkur til og stofnuðum fjelag firir
okkur, og erum við 12 í því, þessir sem jeg taldi
að sögðu sig úr (6), Magnús Eiriksson, Oddgeir,
Þorsteinn á Armóti, Jóhann (sem er í báðum), Guð-
mundur frændi og Sigurður Melsteð. Við höfum það
nú svo, að við veljum nefnd til að standa firir rit-
inu, og skiftum síðan bókunum first um sinn, svo
allir taka kostnað og ábata jöfnum höndum, eftir
því sem selst. I þetta sinn reiknum við ekkert hon-
orar. Nú höfum við þó komið út 9 örkum síðan í
febrúar miðjum, þá var ekki farið að skrifa einn
staf. I ritinu er: um prestaskóla á Islandi, um
blóðtökur, um alþing og svo dálítill frjettakafii með
vörulista. Nú kemur uppá, hvernig ikkur sínist um,
þegar til kemur; jeg veit þjer þikir eitt að alþinginu,
og það er, að jeg vil hafa það í Reikjavík, sem þú
bölvar og jeg bölva raunar lika að svo stöddu, enn
bótin er, að jeg er ógníirlega móderat og læt alt
koma upp á alþíðu vilja; jeg vil, að alþíða láti rigna
petitiónum ifir þá i sumar í nefndinni, svo þeir
þori ekki að svíkjast um, því ef nú sleppur, þá er
ekki sagt, hvenær halda kann. Konungur hefur
gefið svo gott leifi, sem hann gat, og það eigum við
að nota.........Já, satt er það! Jeg gleimdi rúsín-
unni, sem átti að fara í endann. Þegar við vórum
komnir út og búnir að stofna nítt fjelag okkur, þá
skrifuðu þeir okkur til og vildu ganga á accord, enn
flestra meining hjá okkur var, að það væri ekki
vert að svo komnu, svo nú urðu þeir reiðir sumir,