Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 6

6
konar vitleisum. Sá hrœrigrautur af óljósum mdl-
frœðislegum hugmindum, sem jeg áður hafði numið,
enn var nœrri búinn að gleima, tóknú að skírastfirir
mjer og varð mjer að ómetanlegu gagni. Þessarar
kenslu naut jeg víst hjer um bil í tvo mánuði og þá
tók við vanaleg islensk sumarvinna. Minn ógleiman-
legi velgjörðamaður bauðst til að sjá mjer firir viður-
vœri, þangað til jeg fengi heila ölmusu i skólanum, og
var jeg tekinn inn i hann um haustið 1826, og þó að
sumarleifin vœri löng (4 mánuðir) og jeg lœsi imislegt
utan hjá í skólanum, var jeg útskrifaður til háskól-
ans vorið 1831. Jeg gekk undir examen artium
þetta sama ár i október og fjekk einkunnina laudábilis
(ágœtiseinkunn i latínskum stil, latinu, grísku og grísku
i stað hebresku), og varð jeg þó veikur, meðan ápróf-
inu stóð, af sjukdómi, sem stafaði af loftslaginu, og
gekk þvi miður enn ella; þennan sjúkleik hafði jeg í
margar vikur og olli hann því, að áhugi minnánám-
inu þverraði um langan tima. Ári siðar tók jeg exa-
men philologico-philosophicum, sömuleiðis með besta
vitnisburði (ágœtiseinkunn i latínu, grisku, sálarfrœði,
heimspekilegum forspjallsvisindum og stjörnufrœði).
Jeg tók nú að leggja stund á lögfrœði, enn hafði mart
annað — einkum þó tungumál — i hjáverkum án
nokkurrar fastrar stefnu. llm hrið vóru rithöfundar
slíkir sem Heinrich Heine minar helstu leiðarstjörnur, enn
þó hafa mínar kristilegu skoðanir aldrei bifast.
Meðal þeirra rita veraldlegs efnis, sem altaf hafaverið
mjer svalandi lifslindir og
Xriagoaúvri re xaxtöv ágnavgá re /ueggrigáœv1,
hlít jeg einkum að nefna Hómerskvœði og islenskar
sögur.
1) Það þíðir: gleimska meina og raunabót. Vísuorðið er
tekið úr Hesióds Theog. 55. Þíðandinn.