Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 276
276
Á bls. 240 13-14 er orðinu »norrænn« ekki rjett
skipt: norr-œnir f. nor-rœnir.
Þegar um stafsetning kvæða er að ræða, þá
ber þess að gæta, að rímið stundum getur heimtað,
að nokkuð sje brugðið frá almennri rjettritun. En
ekkert af því, sem jeg hef tilfært, stafar af þvi.
Hins vegar mætti tilfæra ýms dæmi upp á, að út-
gef. hefir ekki ætíð gætt þess að laga rithátt sinn
eptir kröfum rímsins. Þannig ritar hann fagnaðarhróp
9i, Dandkongur 107, nœstfarnri 142 o. s. frv., þótt
rímið heimti, að bæði sje lesið og ritað fagnaðar
hróp, Dana hongur, nœst farnri, sem og vel má vera.
Á bls. 427 ritar útgef. fjör, þótt rímið heimti að ritað
sje fjer, þar sem það er rímað á móti er og þjer.
Það er misskilningur, að vera að breyta þess konar.
Orðmyndin fjer kemur svo opt fyrir, einkum hjá
rímnaskáldunum, að það er ekki til neins að ætla
sjer að neita því að hún sje til, þótt myndin fjör
sje bæði tíðari og upprunalegri. Orðið heíir auðsjá-
anlega myndazt þannig, að skáldin hafa álitið, að
menn gætu alveg eins sagt bæði fjer og fjör, eins
og het og icjöt, smjer og smjör. Á bls. 1753 ritar
útgef. einnig mékhi, þótt rímið heimti að ritað sje
mökki (rímað á móti stökki). Þetta er nú afsakan-
legra, einkum þar sem orðið bæði er ritað mekki í
kvæðabók skáldsins sjálfs, og myndin mökki mun
vera fremur fátíð, að minnsta kosti í riti. En skáldið
hlýtur þó að hafa hugsað sjer, að hjer væri lesið
mökki, og því ætti líka að rita orðið svo á þessum
stað, enda mun mega heyra þá mynd orðsins í al-
þýðutali (sbr. Wimmer: Forníslenzk málmyndalýsing,
bls. 26, 37. gr. b., athgr.).
Það hefir verið siður, eða rjettara sagt ósiður, í
sumum kvæðaútgáfum og einkum í mörgum rímna-