Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Blaðsíða 292
292
hennar ekki banvænar, eins og Hallgerðar, og hún
er jarðneskari en Brynhildur Buðladóttir. »Þeim var
eg verst, sem eg unni mest«: slíkt varð ekki Bryn-
hildi á munni um Sigurð Fofnisbana. Hvorki Oehlen-
schlttger né Morris hafa lýst skapi hennar fyllilega.
Swinburne hefur aðdáanlega lýst skapi skozkrar
Hallgerðar, Mariu Stuart, í hinu þríliðaða leikriti
sínu um hana, »Chastelard, Bothwell, Mary Stuart«.
Henrik Ibsen hefur i »Kongsemnerne« lýst skapi
Skúla jarls, Hákonar konungs og Nikulásar biskups
snilldarlega; en konu skapi hefur honum ekki tekizt
jafnvel að lýsa, eins og það kom fram hjá hinum
þrem konum, sem jeg hef nefnt (sjá Hærmændene
paa Helgeland).
Morris byrjar kviðuna á draumum Guðrúnar,
sem Gestur hinn spaki ræður (Laxdæla kap. 32).
Hann brúkar þessa drauma líkt og Shakespeare
brúkar spákonurnar á heiðinni í Macbeth; þeirboða
allt, sem ber við í kviðunni. Síðan heldur Morris
sér nákvæmlega við Laxdælu og segir frá engu,
sem ekki verður staðhæft í henni. Frásögn hans er
einföld og öbrotin, eins og sögurnar, og sumstaðar er
eins og maður lesi söguna sjálfa, þó hann segi lengra
frá, t. d. þar sem synir Olaf pá baða sig í Laxá, og
víðar. Sögublær og söguandi er yfir allri kviðunni.
En það er auðfundið, að Morris kennir í brjósti um
þessa menn, sem verða að sæta svo þungum forlög-
um. Hann segir furðulega vel t. d. frá falli Kjart-
ans, en lætur hann segja áður hann deyr: »far vel,
líf og Guðrún«; ekki mun Kjartan hafa orðið þetta á
munni, og ólíkt harðari voru fornmenn en svo. Ella
tekst Morris mætavel allsstaðar. Lýsingar hans á
söguhjeraðinu eru ágætar, enda hefur hann ferðazt
þar um sjálfur. Hann brúkar stundum í kviðunni