Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Síða 26
26
3. árinu »Saknaðarljóð« og »Gnkkur« og í 4. árinu
Grunnarshólmi — í 5. árinu er ekkert kvæði eftir
Jónas. Jónas orti ekki kinja mart um þessar mundir.
Enn þessi fáu kvæði Jónasar, sem komu firir almenn-
ings sjónir í Fjölni, vóru öll snildarverk, að því er
formið snerti, og málið svo vandað, að slíks vóru
engin dæmi í íslenskum skáldskap á hinum síðari öld-
um. Sum kvæðanna — einkum Gunnarshólma —
má vafalaust telja með hinum bestu kvæðum, sem
ort hafa verið á íslenska tungu.
Um þetta leiti var mikil rímnaöld á Islandi.
Á árunum 1831—1836 komu út á prent eigi minna
enn 13 rímnaflokkar1, og tók alþíða manna þeirn
fegins hendi. Þessi skáldskapartegund hafðiþáhald-
ist við á íslandi firir víst í hálfa fimtu öld, hún hafði
um langan aldur svalað sagnaþorsta Islendinga og
var því engin furða, þó hún væri þjóðleg ogvinsæl.
Rímurnar eru ekki annað enn saga snúin í ljóð, og
alþíða heimtaði í rauninni ekki annað af rímnaskáld-
inu, enn að hann þræddi söguna og að vísurnar væri
smellnar og ljetu vel í eirum, og þóttu þær því bet-
ur ortar, sem þær vóru dírari. Þessum kröfumvar
hverjum hagirðingi hægt að fullnægja, þó að hann
annars hefði ekkert það til að bera, sem skáld þarf
að hafa, enga andagift, ekkert ímindunarafl, enga
mentun, enn það er óhæít að fullirða, að í engu
landi er jafnmikið til af hagirðingum eins og á Is-
landi, og var því ekki undarlegt, þó að mímargir
rímnahöfundar sprittu upp eins og gorkúlur víðsveg-
1) Tístransrímur, Arnljótsrímur, Svoldarrimur, Andrarím-
ur, Frans Donners rímur, Blómsturvallarímur, Jóhönnuraunir,
Úlfarsrimur, Númarímur, Fertrams og Platós rímur, Jóms-
víkinga rímur, rímur af Hákoni Hárekssini norska ogjrímur
af Aristomenes og Gorgi.