Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Page 79
79
snertir lengd eða stuttleik samstafnanna og áherslu
þeirra. Þessi uppgötvun Sievers gerði fjarskamikla
biltingu í forníslenskum vísnaskíringum og málfræði.
Hún kollvarpaði meðal annars skoðunum þeim, sem
Konráð hafði haft, á framburði hljóðstafanna i forn-
öld, auk þess sem hún innleiddi spáníjar bragfræðis-
reglur, sem enginn vísnaskírandi hafði áður tekið
tillit til. Það er sómi firir Konráð, að hann ekki
hjelt dauðahaldi í hinar gömlu skoðanir sínar, eins
og sumum þrákálfum er títt, heldur ljet sannfærast
af röksemdum Sievers og reindi til að bæta og full-
komna uppgötvun hans í hinum síðustu ritum sínum.
Það væri hægðarleikur að telja upp allar hinar
mörgu ritgjörðir Konráðs um forníslenskan kveðskap,
enn lesendurnir mundu lítið græða á þess konar
upptalningi. Jeg mun því að eins nefna hinar
merkustu og er þó örðugt úr að velja, þar sem allar
eru merkar. Ritgjörð sú, sem áður var til vitnað,
»Nogle bemærkninger om skjaldedigtenes beskaífen-
hed i formel henseende«, sínir fram á mismuninn
milli kveðskapar fornmanna og sundurlausrar ræðu,
að því er formið snertir. Ritgjörðin »Om helrim i
forste og tredje linje af regelmæssigt ,dróttkvætt‘
og ,hrynhenda‘« sannar með ljósum rökum, að forn-
skáldin hafi stundum leift sjer að hafa aðalhendingar
í firsta og þriðja vísuorði í dróttkveðnum vísum og
hrinhendu, og kom hún út sem háskólaboðsrit íirir
árið 1877. Lengstar og ifirgripsmestar eru ritgjörðir
þær um fornan kveðskap, sem Konráð gaf út í 2.
bindi Njálu sinnar. Þar er first afarlöng ritgjörð,
»Njáll eða Níall«, sem sannar, að visuorð með 5
samstöfum komi ekki firir í reglulegum dróttkvæðum
hætti. Þá koma skíringar Konráðs á vísunum 1
Njálu og loks aftast í bindinu athugasemdir liöfund-