Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1891, Side 288
288
Hann unni eins heitt fornöld vorri og fornöld
Skotlands. Hann fann, hversu meistaralega sögurn-
ar voru sagðar og ritaðar, og hve frábærlega þær
lýstu lund og skapi manna. Hann hefur sagt Eyr-
byggja sögu á 38 blaðsíðum í »Illustration of Nor-
thern Antiquities«, Edinburgh, 1814, en stytt hana
mjög. Sama árið leitaði hann fyrir sjer með nafn-
lausri skáldsögu, «Waverley«, eptir sjálfan sig, og
hætti að yrkja og fór að rita skáldsögur. »Byron
bet me« (Byron bar mig ofurliði), sagði hann. Eyr-
byggja Scotts kemur út um leið og hann byrjar að
rita skáldsögur. Hann hefur lært af sögunum, gengið
í skóla hjá þeim. Ýmsir af kostum og ókostum
þeirra eru bersýnilegir í skáldsögum Scotts. Löngu
seinna fóru Englendingar að þýða sögurnar, Samuel
Laing Heimskringlu, George Webbe Dasent Njálu
(1861) og Gisla sögu Súrssonar (1866), Sir Edmund
Head Víga Glúms sögu, Sephton sögu Eiríks rauða,
Morris og Eíríkur Magnússon ýmsar sögur o. s. frv.
Dasent hefur unnið manna mest að því að breiða
út kunnáttu í íslenzku; hann þýddi Snorra Eddu 1842
og hina íslenzku málfræði Rasks 1843, og komu þær
báðar út í Stokkhólmi. Málfræðingur í Bandaríkj-
unum, G. P. Marsh, hafði reyndar þýtt hana áður,
1838. Blackwell gaf út Eyrbyggja sögu Scotts, 1847,
og þykir Englendingum gaman að segja sögurnar upp
aptur og rita þær fyrir börn. Grettla og fleiri af
sögum vorum hafa komið út á ensku í því formi.
Einn af helztu skáldsöguhöfundum Englendinga,
sem nú eru uppi, Hall (Hallur) Caine ritaði í fyrra
(1890) skáldsögu, sem hann kallaði »A new Saga«
(nýja sögu), og var því vel tekið.