Hlín - 01.01.1939, Blaðsíða 105

Hlm
103
ir aldrei hjú sín, ef þau fara að ráðum hennar, en kref-
ur af þeim sparsemi og nægjusemi. — Tíðar kaupstaða-
ferðir er henni lítið um eða önnur langferðalög, nema
í brýnustu nauðsyn sje. — Og við ferðamennina er hún
ekki síður kröfuhörð. Hún heimtar af þeim mikið’ þol
og þrautseigja, þá ekki síður aðgætni við vötn og jök-
ulsprungur. — En alt þetta er í raun og veru auðráðið
af staðháttunum. — Hitt er ef til vill ýmsum miður
kunnugt um, að völskurnar hafa enn ekki lagt leið
sína yfir torfærurnar og inn í þessa sveit, og er það
skiljanlega mikils virði fyrir sveitina. — En hitt er þó
enn merkilegra — þó að ýmsu leyti nokkuð hliðstætt
þessu með völskurnar, — að talið er að „menningar-
spillingin“ hafi enn ekki flust inn þangað að neinu
leyti, og því til sönnunar er það haft, að munnleg um-
mæli og loforð Öræfinganna sjeu í flestum tilfellum
jafngóð, ef ekki betri, en vottfestir samningar frá sum-
um stöðum annarsstaðar á landi voru. P.
| Mataræði.
Minningar úr Mývatnssveit.
Eftir Guðbjörgu sál. Stefánsdóttur í Garði.
Eftir að jeg las greinina „Nýmæli“ í 18. árg. „Hlín-
ar“ 1934, rituð af frú Ragnhildi Pjeturdsóttur, hef jeg
nokkuð hugleitt, hvort jeg mundi geta lagt þar nokkur
orð í belg um matargerð og tilhögun máltíða á æskuár-
um mínum og sðgnum eldra fólks og áfram til þessa
dags, eða yfir 60—70 ár. — Verður það þó alt takmark-
að, miðað við þröngt verksvið og fábreytta reynslu
sveitakonunnar. — En ef konur í öllum landsfjórðung-
um víkjast vel undir þessa málaleitun, gætu frásagn-
ir þeirra orðið fjölbreyttar, því svo eru ástæður og