Studia Islandica - 01.06.1993, Síða 103

101
róa þeir þar at, sem menninir eru á floti. Spyrr Gestr, ef þeir vili
bjprg hafa, því hann sá, þeir váru eigi sjálfbjarga', þeir játa því
fegnir. Gestr segisk því ráða vilja, hvat marga eða hverja hann
taki í hvert sinn á bát sinn at flytja til lands; tekr Gestr eigi fleiri
en tvá um sinn ok ætlar svá til, at Þorstein tekr hann seinast; sitr
hann í gðrum stafni, en Gestr í pðrum, ok hafði yfir sér loðkápu.
Þekkir þá hvárr annan. Þorsteinn mælti, at nú hafi þeir svá
fundizk, at hann hefði kosit, at pðruvís hefði at borit. Gestr
mælti: „í pndverðu þekkða ek þik, ok því vilda ek ráða, hvat
mgrgum yðar ek bjargaða í hvert sinn; vána ek, þú munir eigi
launa mér því lífgjgfina at sœkja eptir lífi mínu.“ Geta þeir nú
eigi fram komit hefndinni um kveldit, en þurfu greiða eptir
þenna hrakning; veitir ekkjan þeim hann, ok eru þar allir þá
nótt. En þá hon veit, hvers prendis þeir eru þar komnir, átelr
hon þá stórum, at þeir leiti eptir lífi manns síns fyrir litlar sakar
ok launi þannig illu gott; vágar þó eigi at láta Gest vera þar um
nóttina ok sendir hann einum ríkum bónda, sem Eiríkr hét, upp
á Raumaríki, hersi at nafnbótum; þangat ferr Gestr. En þeir
Þorsteinn ok hans félagar standa upp um morguninn; leita þeir
Gests, en finna hvergi; segir ekkjan, at eigi muni þeim auðit at
standa þar yfir hgfuðsvgrðum hans. Fara þeir við svá búit heim
aptr, ok þykkir ferð sín allilla til tekizk hafa. Ngkkurum tíma
síðar fréttir Þorsteinn, hvar Gestr er niðr kominn; ferr nú þang-
at ok kemr þar einn morgun snimma. Bar þá svá við, at Gestr
var genginn til vatns at þvá sér; stóð sinn hvárum megin. Gesti
brá eigi vara fyrir Þorsteini; en Þorsteinn hpggr með 0xi, sem
hann hulði undir skikkju sinni, til Gests, ok stefnir á hann
miðjan; bar hgggit út af síðunni; skeindisk Gestr lítit, ok var þat
svgðusár. Bóndi vill þegar taka Þorstein ok láta drepa. Gestr
biðr hann gera þat eigi, segir, at Þorsteinn þykkisk eiga hefnda
at leita, — „ok mun mér þetta fyrir engu standa álengðar.“ Ok
fyrir bœnir Gests ok meðalggngu er Þorsteinn lauss látinn, ok
þykkir honum nú þessi ferð hálfu ófrægiligri en hin, verðr þó svá
búnu at una ok ferr heim. Gestr sér, at hann má eigi við haldask
í Nóregi fyrir umsátrum Þorsteins, ok ferr at vári komanda suðr
í Miklagarð ok gengr þar á mála með Væringjum; ætlar sik þar
heldr óhultara verða. Þorsteini kemr njósn af þessu, ok ferr
sama sumar út til Miklagarðs. En þat er siðr Vœringja ok
Norðmanna, at vera at leikum á daga ok gangask at fangbrggð-
um. Þorsteinn gefr sik í flokk þeira, en Gestr þekkir hann nú