Studia Islandica - 01.06.1993, Síða 136

134
um húsit, en dimmt it neðra. Þær ganga hljóðliga inn í eldahúsit
ok stilla nú hœgt þangat, sem Styrr liggr, ok skyggnask nú sem
bezt at honum, ok var sú ellri nærggngulari. Sýnisk þeim þá
Styrr rísa við í húðinni ok kveða vísu.
Snorri varð varr við, at einhverr var á fótum, kippir fljótliga
skóm á fœtr sér ok gengr út til eldahússins at forvitnask um,
hvat þær hafisk at. En þegar hon heyrir vísuna, bregðr henni svá
við, at hon œpir hástgfum ok hleypr í fang Snorra; koma menn
á fœtr ok halda henni; er hon þá svá œr, at fjórir hafa fullt í
fangi at halda henni; linnti hon aldri af ópi ok umbrotum alla
nóttina, þar til undir dag, þá deyr hon. Snorri segir við bónda,
at nú sé verr launaðr greiðinn en hann vildi, ok kveðr þat eigi
sína skuld, þó sér hafi eigi hlýtt verit. Bóndi svarar, at hann hafi
enga skuld í, þótt svá illa hafi til tekizk, heldr sé þat óskgp dóttur
sinnar. Snorri býsk brott it hraðasta ok ferr áleiðis með líkit;
tekr þá at gera mikla snjódrífu á móti þeim með frosti. Ok þá á
daginn líðr, tekr líkit at fara illa á hestinum ok snúask gfugt; ger-
isk þat þá svá þungt, at þeir koma því eigi lengra en at eyðihús-
um ngkkurum á melholti einu, ok þar bera þeir grjót at því ok
dysja; fara þar eptir leið sína, ok er eigi annars getit en þat gengi
greitt. Um várit, þá upp leysir snjó, ferr Snorri eptir líkinu, ok
er þá allt tíðendalaust í þeira ferð; er þat jarðat at kirkjunni
undir Hrauni, er Styrr hafði sjálfr gera látit; en ngkkurum tím-
um þar eptir, þá kirkjan brann, váru bein hans upp tekin ok flutt
at Helgafelli.'
Saga Styrs að honum látnum er draugasaga, sem auðveldlega
má greina í tvennt. Annars vegar eru atburðirnir að Hross-
holti og hins vegar líkflutningurinn heim að Hrauni, en báðir
þættir staðfesta með ógnþrungnum fyrirbærum, sem ganga
þvert á náttúrulegt eðli hlutanna, að önd Styrs sé á snærum
djöfulsins. Það er vert að gefa því gætur, að frásagan af hin-
um illskufulla Styr er í raun og veru sömu tegundar og jar-
teinasaga dýrlings eftir dauðann að því leyti, að þær sýna
báðar með dæmum, hversu virðir hinir dauðu eru með guði.
Hvs., 233-35.(JÓ).
1