Studia Islandica - 01.06.1993, Page 148
146
„Segir mér svá hugr um, at hann muni einhverju því svara, at
auðgengara verði at málinu eptir en áðr.“‘
Þórarinn reyndist getspakur að vanda. Barði snýr máli sínu á
alþingi að Gísla til úrgreiðslu, en hann verður ókvæða við,
kveðst þverkominn við málið og vísar Barða með diguryrðum
á sjóð sinn, sem stolinn var á Englandi, annað fé leggi hann
ekki til. Þingheimur, er á hlýddi, brást þannig við:
Gera menn nú mikinn róm at máli Barða, ok þykkir þungliga
svarat, með slíku spaklæti, sem þessa er beizk.2
Taka má vissulega undir þá skoðun, að Barði flytji mál sitt af
nokkurri hógværð líkt og hann gerði á þingí eftir Heiðarvígin.
En þetta hæglæti Barða má virða á aðra lund.
Sagan lýsir Barða að dómi Björns M. Ólsens sem „ósjálf-
stæðum og viljalausum leiksoppi“ í hendi Þórarins við undir-
búning og framkvæmd Heiðarvíga, og telur Björn þá lýsingu
annmarka á hetjunni.3 Eitthvað virðist hæft í þessu áliti eftir
framvindu sögunnar að dæma, en einnig má ráða það af um-
mælum Þórarins, sem verður að orði, þegar Barði leggur upp
í suðurför sína:
„Því réð ek þessi ráð, ok svá it sama hefndir þú þeirar svívirð-
ingar þinnar, er þeir gerðu til þín ok yðvarra frænda; nú vilda
ek, at þú værir mér ráðhollr, svá mikla stund, sem vér leggjum
á yðra sœmð.“4
Ekki verður annað sagt en Barði hafi í einu og öllu farið að
ráðum Þórarins, og verður ráðþægni Barða önnur megin-
skýringin á því, að för hans heppnaðist, hin er að sjálfsögðu
vaskleiki Barða og förunauta hans. Ráðleggingar Þórarins eru
vissulega góður vitnisburður um vinfengi þeirra Barða, en
refjarnar kasta óneitanlega nokkurri rýrð á vitsmuni Barða.
Slægviska Þórarins minnir á tengsl Snorra goða og Víga-Styrs
við berserkjadrápið. Víst má telja, að samskipti Þórarins og
1 Hvs., 257.
2 Hvs., 259.
3 Um íslendingasögur, 206.
4 Hvs., 280.
A