Studia Islandica - 01.06.1993, Blaðsíða 150
148
Barði var tvíkvæntur, en sleit samvistir við báðar eiginkon-
ur sínar í hefndarskyni. Fyrri kona hans var Guðrún nokkur
Bjarnardóttir. Björn, faðir hennar, aftók með öllu að veita
honum sláturtillag til setunnar í Ásbjarnarnesi eftir Heiðar-
vígin. Sagan segir svo frá:
Nú kemr Barði síðla til Víðidals (til) Bjarnar, ok heilsar hann
honum ok bauð eigi lyð. Síðan talar Barði við Guðrúnu, konu
sína. Hon kvezk alla vega eptir hafa leitat ok segir Bjyrn vilja
honum ekki gott gera sakar Guðrúnar. „Bjyrn,*4 segir hann,
„hvat villtu leggja til í slátrin við oss, ef vér aukum ngkkut hjón
vár?“ Bjgrn mælti: „Ekki mun ek til leggja, því at ek em einkis
um skyldr.“ Nú (eigu) menn hlut í við Bjgrn, ok fekksk ekki gott
af honum. Barði mælti: „Hvárigir munu þá vel hafa, ok munu
þeir gjalda, er ófallit er. En þann hlut skal gera, er þér er óvirðu-
ligastr." Nefnir Barði sér þá vátta ok segir skilit við Guðrúnu,
dóttur hans, — „ok finn (ek) þat til saka,“ segir Barði „at þú ert
miklu meiri níðingr en duganda manni sami at eiga þik at mág,
ok muntu hvárki ná af mér mund né heimanfylgju."1
Þótt Guðrún hafi alla vega eftir leitað við föður sinn að leggja
til í slátrin við Barða, en án árangurs, þá jafnar Barði sakir við
Björn með því að segja skilið við Guðrúnu og halda eftir rétt-
mætum eigum hennar. Hún geldur fastheldni föður síns, þó
að hún eigi það alls ekki skilið, sbr. orð Barða: „þeir gjalda,
er ófallit er.“ Mér þykir ekki ósennilegt, að höfundur Heiðar-
vígasögu sé að draga fram þema sögunnar frá nýju sjónar-
horni: Hefnd beinist að saklausum. Þaðerrið. Hugur
Barða er fullur heiftar, og honum er varnað fyrir skapsmuna
sakir að leysa mál með sáttum.
Þetta stríðlyndi Barða kemur síðar meir í ljós, þegar hann
segir skilið við seinni konu sína, Auði Snorradóttur. Sú saga
hefur áður verið rakin. Barði kvaðst ekki vilja „af henni ofríki
taka né pðrum mpnnum," og lagði Björn M. Ólsen áherslu á
„stífni og einþikni“ Barða í skiptum hans við Auði.2
Barði skynjar steinkast Auðar sem ofríki og það má geta
1 Hvs., 311.
2 Hvs., 325. Um íslendingasögur, 206.