Studia Islandica - 01.06.1993, Síða 196
194
Stíll sögunnar hefur löngum þótt hafa þau auðkenni, sem
skipuðu sögunni ugglaust á bekk með elstu íslendingasögum,
og má vísa til athugasemda Björns M. Ólsens, Sigurðar Nordals
og Einars Ólafs um það efni. í>eir segja yfirleitt það sama um
stílinn með líku orðalagi og draga sömu ályktanir af honum.
Sigurður Nordal einkenndi t.d. stílinn með þessum orðum:
Hann er fornlegur og frumstæður, víða viðvaningslegur og ófim-
legur, alls staðar kjarngóður, stundum meitlaður, en hvergi fág-
aður.1
Og Einar Ólafur segir:
Öll er frásögn hennar ójöfn og hvergi fáguð, og má vænta slíkra
einkenna á æskuárum bókmenntategundar, en þau hverfa
nokkuð eftir því sem íþrótt vex við æfingu.2
Auðvelt er að fallast á þá skoðun, að frásagnarháttur Heiðar-
vígasögu sé víða úr lagi færður og ófágaður miðað við stíl
klassískra sagna. í formála og neðanmáls við sögutextann
hafa útgefendur Heiðarvtgasögu vikið að helstu auðkennum
stílsins og misfellum í setningaskipun. Mig langar til að bæta
við nokkrum almennum athugasemdum og tek sem dæmi
upphaf 20. kap.:
Nú er frá því at segja, hvat þeir hjgluðusk við fóstrar, Þórarinn
ok Barði, {áðr hann vœri í braut búinn; þeir hjgluðu mart). Þat
var laugarmorgininn snimma; skyldi hann þáfara atfinna fgru-
neyti sitt, (er með honum skyldu fara). Ok þá er hann er búinn til
brautreiðar, þá eru þar leiddir fram hestar tveir hvítir, ok
svgrt eyru á hvárumtveggja; þá hesta átti Pórðr frá Breiðavaði;
þeir hgfðu horfit um sumarit á þingi.3
Engum blandast hugur um, að stíll Heiðarvígasögu er sums
staðar í senn ójafn og óheflaður, setningatengsl eru óliðleg og
orð og orðasambönd eru stundum endurtekin að nauðsynja-
lausu. í tilvitnuninni að ofan hef ég skáletrað endurtekningar
1 Hvs., cxxxiii. Lýsingu á stíl Heiðarvígasögu er einnig að finna í bók Sigurð-
ar Nordals: Hrafnkatla, 53.
Ritunartími íslendingasagna, 148.
3 Hvs., 276.