Studia Islandica - 01.06.1993, Page 203
201
ok af fótinn í ristarliðnum, ok eigi bersk hann at síðr ok leggr
fram sverðinu í kvið Þóroddi, ok fellr hann, ok liggja úti iðrin.
Þorbjprn sér nú frændr sína; hirðir nú eigi um líf með órkumlum
þessum. Nú snúa þeir fram, synir Guðbrands, í móti Þorbirni.
Hann mælti: „Leitiðykkr annarsfœris; ekki hafði þat ungmenn-
is verit fyrr meir at keppask við oss.“ Hleypr hann síðan at
Barða ok bersk við hann. f>á mælti Barði: „Þú þykki mér troll,
er þú bersk svá, at af þér er fótrinn; er þetta sannara en þat, er
þú mæltir við mik.“ Þá segir Þorbjgrn: „Eigi er þat trollskapr, at
maðr þoli sár ok sé eigi svá blautr, at eigi verisk hann, meðan
hann má; má þat virða til drengskapar, ok væri þat svá at virða,
en trylla menn eigi, alls þú ert góðr drengr kallaðr, ok þat skulu
þér til eiga at segja, áðr en ek hníga í gras, at ek nennta at vísu
at neyta vápna.“ Þar fell hann fyrir Barða ok fekk gott orð. Nú
skortir eigi sókn . . .'
Setningagerðin „eigi skortir“, sbr. „skortir þar eigi hpgg
stór“, „nú skortir eigi sókn“, og enn fremur „þar skortir eigi
hpgg stór ok áeggjun“ og „ok eigi skortir harðfengi“1 2 er aug-
ljóslega töm Heiðarvígasögu. Vert væri að athuga þetta
orðasamband betur, en það er úrdráttur, sem auðkennir
sögustílinn og fellur lítt að riddarsagnastílnum.3 Barði ber af
öðrum sem vígamaður, en í ofangreindri lýsingu er sögusam-
úðin með Þorbirni. Hann er hetja og drengskaparmaður,
sem fær „gott orð“ fyrir vasklega framgöngu. Hrottafengin
lýsing á hátterni Barða vekur til umhugsunar. Hann skekur
sverð að Katli. Fyrir því vopni hneig Gísli bróðir hans á Gull-
teig:
„er enn eigi heilinn þorrnaðr á,“ ok skekr at honum sverðit, —
„þykkisk þú, Ketill, einskis eiga at hefna, ok sé hérna, at eigi er
heilinn þorrnaðr á,“ ok skekr þá enn at honum sverðit.4
1 Hvs., 303.
2
Hvs., 303, 306. Að mér læðist grunur um villur skrifara: „ok skortir þar eigi
hpgg stór, er hvárrgi sparði við annan, ok váru flest œrit stór.“ Sömuleiðis:
3 „má þat virða til drengskapar, ok væri þat svá at virða.“
Um tíð orð og orðasambönd, sem einkenna riddarasagnastíl, sjá t.d. um-
fjöllun G. Cederschiöld í Fornsögur Suðrlanda.
4 Hvs., 302.