Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.1979, Blaðsíða 193
167
fostbræbrum (bræbra- eba systrasynir); i bessu sambandi må geta bess,
a6 i Caithréim Ceallaig, sem vikib verbur ab sibar, er einn vegandi
hetjunnar bræbrungur hans, og annar systrungur. Hér er sennilega um
ab ræba upphaflegan lib i frummynztri harmsbgunnar: “hetjan” og
vegandi hans eru ekki einungis fomvinir, sem hafa alizt upp saman eba
blandab biobi, heldur einnig svo nåskyldir, ab vigib stappar nærri brob-
urmorbi. I båbum bessum sogum eiga konumål bått i flaumslitum, bo
ekki å somu lund i båbum, og mun bab einnig vera endurtekib atribi i
slikum harmsogum: afbrybi å bått i sundrungunni. Ab lokum må minn-
ast bess ab båbar sogumar, einkum bo Laxdæla, lysa afleibingum af
vigi “hetjunnar”.
2.8. Um skyldleika Laxdælu og Fostbrædra sogu verbur ymislegt
råbib af samanburbinum hér ab framan, og bykir mér bo rétt ab fjalla
nånar um nokkra libi. Likferbin yfir Breibafjorb i isalogum ab
vetrarlagi er bysna keimlik i båbum, og hér virbist Fostbrædra saga
vera biggjandinn; nåkvæmur samanburbur å lysingunni i 66. kafla
Laxdælu vib fråsognina af vesturfor Eyjolfs meb lik spåkerlingar ætti
ab skera ur um bå tilgåtu. Nu virbist hér vera um ab ræba topos ur
helgra manna sogum, og i byl sambandi må minna å fråsogn i
Dialdgum Gregorii af Ueofanius:
En es nolgabisc andlat hans, ba gorbi hrib micla. Kona hans
varb hrvgg vib bat oc vandredisc umb bat, hverso lic hans scvldi til
grafar fora, es eigi matti or husi ut comasc fvr hrib. En
Eæophanius melti: “Grat eigi bu, cona, bvi at begar mon heb vera
es ec em andabr”. Oc es hann hafbi bat melt, ba andabisc hann oc
gorbi begar héb13.
£>å er hitt ekki sibur athyglivert, ab fali “hetjunnar” verbur å fimmtu-
daginn eftir påska i båbum sogunum, og getur bar naumast verib um
einskæra tilviljun ab ræba. Nu må vel vera, ab hofundur Laxdælu hafi
hugsab sér ab fali Kjartans yrbi å misseramotum, enda ber sumardag-
13 Heilagra Manna Søgur, utg. C. R. Unger (Christiania 1877), I 243. Hér eins og i
Laxdælu lrtur ut fyrir a5 6ve6ur e5a ofærd muni hamla jarSarfor, en i Fostbrædru
gengur illa aS komast heim eftir jar&setningu. f>a& er mjog i samræmi vi6 helgra manna
sogur, a6 Gestur Oddleifsson spåir fyrir um legstaS sinn, a6 “skemmra mun i milli
bustaéa okkarra Osvifrs, ok mun okkr \>& hægt um tal, ef okkr er Jrå leyft at talask vi&”.
Laxdæla, 33. kap.