Bibliotheca Arnamagnæana - 01.10.1979, Síða 185
159
af somu blobum bornir. Nu verbur ekki stabhæft ab hve miklu leyti
slikar lysingar eru réttar um forna sibi, en bar sem båbar eru i vest-
lenzkum sogum, sem auk bess eru eblisskyldar ab obru leyti, må vel
vera ab hér sé um rittengsl ab ræba og hafi Fostbrædra saga bå hlitt
Gisla sogu.
(Gisli leggur til vib bå E>orkel,
E>orgrim og Véstein, ab) “vér
skulum binda betta meirum fast-
mælum en åbr: Vér skulum sveij-
ask i fostbræbralag” ... ok
ganga siban ut... å eyraroddann
ok ristu bar upp jarbarmen, svå
at båbir endar våru fastir i jorb-
unni, ok settu bar undir måla-
spjot, bat er mabr måtti taka
hendi til fals; bar skyldu beir nu
undir ganga, f>orgrimr, Gisli,
E>orkell, Vésteinn; ok nu vokva
beir sér blob ok låta renna sam-
an dreyra sinn *i moldu beiri,
er upp var skorit jarbarmenit i
mibju, ok hræra alt saman, en
siban fellu beir allir å kné ok
sveija, at hverr skal annars hefna
sem hver brobir annars væri,
ok nefndu pil gob i vitni, ok nu
er beir takask i hendr allir .. }
E>orgeirr ok beir E»ormobr oxu
upp i I safirbi, ok var vingott meb
beim ... E>eir toku bat råb meb
stabfestu, at så beira skyldi hefna
annars, er lengr lifbi ... I
fyrnsku var su venja harbfengra
manna, beira er bat logmål
gerbu sin å mebal, at så skyldi
annars hefna, sem lengr lifbi, bå
skyldu beir ganga undir biju jarb-
armen, ok var bat bå eibr beira.
Så leikr var å bå lund, at rista
skyldi upp brjår torfur langar ok
skyldu endar allra beira vera
fastir i jorbu, en heimta upp
lykkjumar, svå at menn mætti
bar ganga undir. t>enna leik
frpmbu beir f>orgeirr og t>or-
mobr i sinum fastmælum2.
Lysingunum tveim kemur ekki einungis vel saman um athofnina
sjålfa, heldur eru einnig orbalagslikingar meb beim. Nu er bess getib i
ymsum obrum sambondum, ab menn gengu undir jarbarmen, og må
hér minna å bribju vestlenzku soguna, Laxdælu: “!>at var bå skirsla i
bat mund, at ganga skyldi undir jarbarmen, bat er torfa var ristin or
2 Vitna6 er i bå&ar pessar sogur eftir litgåfu Agnete Loth, Membrana Regia Deper-
dita (Editiones Amamagnæanæ, Series A, vol. 5, 1960), en stafsetningin er samræmd
og litilshåttar ritvilla (ok fyrir i) lagfær6 å einum staS.