Úrval - 01.05.1962, Side 156

164
ónákvæmari vegna þess að Ishi
hafði aldrei lært að telja nema
tuginn.
Árið 1865, þegar hann mun
hafa verið þriggja ára gamall,
var myrtur hvitur bóndi og fjöl-
skylda hans og enn var Indíán-
um um kennt, þótt þeir byggju
þarna víðs fjarri. Seytján manna
refsileiðangur kom árla dags í
þorp Yahianna uppi í fjöllunum
og drap þá flestalla; Ishi og móð-
ir hans voru meðal þeirra fáu
sem undan komust, og þótt hann
myndi vel þennan atburð, vildi
hann sem fæst um hann tala,
sennilega hefur faðir hans verið
meðal hinna föllnu. Hvítu menn-
irnir flógu höfuðleðrið af þeim
föllnu og bundu við belti sér,
þegar þeir héldu til baka sigri
hrósandi. Slíkt höfðu Indiánar
af þessum kynþætti aldrei áður
séð.
N’okkru seinna var naut drepið
fyrir lcúrekum, sem héldu hjörð
sinni á beit ekki langt frá þess-
um slóðurn. Þeir létu hunda rekja
slóðina, unz þeir komu að þrjá-
tíu Yahi-Indíánum, sem höfðu
leitað fylgsnis í helli; drápu
kúrekarnir þá alla, karla, konur
og börn. Var talið lengi á eftir
að Ioks hefði tekizt að útrýma
þessum kynþætti algerlega —
en þó var talið grunsamlegt, að
þegar kúrekarnir komu afhir i
ÚR VAL
hellinn nokkru seinna, voru öll
líkin horfin.
Ekki er ósennilegt að þeir ör-
fáu Yahiar, sem enn voru eftir,
hafi verið þarna að verki. Það er
meira að segja ekki ólíklegt að
Ishi hafi veitt þar einhverja að-
stoð þótt ungur væri, en aldrei
minntist hann á það. Nú voru
ekki nema fimmtán eða sextán
manneskjur eftir og flestar nokk-
uð við aldur. Og nú hefst hin
furðulegasta saga. Þessar mann-
eskjur flúðu enn hærra upp í
fjalllendið og fóru þar síðan
huldu höfði í fjörutíu ár, svo
enginn varð var þeirra eða
byggðar þeirra, og fóru þó hvítir
menn um fjöllin við og við. Það
var því likast sem þarna væri
um huldufólk að ræða.
Eftir þetta veiddu Yahiarnir
laxinn ýmist með krókskutli eða
í net, en dýrin með boga og örv-
um eða í snörur. Þeir gerðu sér
kofa í kjarri á mjóum klettarima
milli tveggja ógengra gljúfra, og
sáust kofarnir ekki fyrr en kom-
ið var alveg að þeim. Brátt náðu
Yahiar furðulegri leikni í að
ferðast þannig um að ekki sæist
til þeirra. Þeir skutust hálfbognir
á milli steina, skriðu á fjórum
fótum um kjarrið og gættu þess
vandlega að berir fætur þeirra
skildu hvergi eftir spor svo slóð
þeirra yrði ekki rakin. Erfiðast