Ný félagsrit - 01.01.1847, Page 197
RVÆDI.
lí)7
þó hvini vindur enn í Iaufi á giein,
því skyldu boöi og Skuld þau fullnægt hafa.
II.
A ísalandi er þaö gömul saga
— en a&rir dænii hvort hún inuni sönn: —
aí) eittsinn hafi útí grænnm haga,
þá engin lengur sást á grundu fönn,
sér unaö tvö, og ásta-rómi hjalaö:
hin únga mær, sein birki-hrísla grönn,
sig beygir upp aö björk, svo fái svalaö
und blööuin hennar laufi, er skrældi sól,
sig ástrik beygöi, er þau höföu talaö
um eina stund, aö brjósti manns og fól
viö barm hans höfuö, björtu lokka-safni
hún byrgöi roöa, þann á kinnum ól
sú ásta-feimni, engu sem aö nafni
má öörum lýsa. — Svo hún undi þá —
en únglingurinn, Akkilesar jafni,
í augun mændi þýö og himinblá
og vafÖi uin meyna væna örmum sínuin —
vísir liimna einn þau bæöi sá.
þá komstu húm! meö helgum blíöleik þínum,
er hjartna veikra margopt ólgu leit,
og sviptir þeim — þaö svíöur í liuga mínum —
úr sakleysisins faömi á harma reit;
því, einsog óvit yfir hugann svífi
ásta laungun kviknaöi í brjósti heit,
og beygjandi sig barminn meyjar yfir
brennanda koss’ hann þrýsti á heita vör,
sem titraöi, því tilfinníngin lifir
þar tveggja sálna mætist ástafjör.