Ný félagsrit - 01.01.1847, Page 199
KVÆM.
199
á höggstokk entu harina niesta daga,
haugur var í kletta þraunguin gjör,
þeiin vanhelg ffcllu fyrir sverbi laga.
En þi&, sein aldrei heitta bana-ör
funduí) nieö kvöl vií) hjarta yírnr hnífa,
svo heiini dæiö ineban lifbi fjör!
dæiniíi þau ei, þó bjarta blómib hvíta
þau hliknab sæi hniga aö grundu dautt
og aldrei gróa aptur mætti líta —
því ei var lífiö þeirra tómt og autt:
/ skærast um stund þeim lýsti blysið bjarta,
sem blikar engum ineöur hjarta snautt —
dæmií) þau ei, því syndin þeirra svarta
var synd af ást, er flestum vinnur á
og ákafast hrífur ætíö fagurt hjarta,
svo eigi lengur ser þaö rába má —
En harrniö þau, því heimi synd er goldin,
hegníngu veröld aldrei meiri sá.
Nú bleik sér geymir bein í skauti inoldin,
og blóm á leiöi þó ei grói nein,
hefir saint aumkaö harma þeirra foldin,
því hrísla spratt á lágu dysi ein,
dimmleitur reynir, dökkum liinum meöur,
dreyrroöin eru blöö á hverri grein —
Hann yfir leiöi ennþá dapur kveöur
um undur slík, og mun því hætta seint,
á meöan þjóta þúng um tinda veöur.
þeir, sem aö hafa inart uin æfi reynt,
finna og vel, hvaö íelur hinn dapri staöur,
þo fái ei skiliö þaö sem er öllum leynt,
þvi ltUröar oröi kveöur engi maöur”.