Ný félagsrit - 01.01.1847, Qupperneq 238

258
FRETTIR FRA HEKLU.
Nú var strax í fyrra haust, og svo því fremur,
þegar leib frain á veturinn, mikil aska í innifluni
þeirra skepna, scin skornar vorn eba dóu af einltverj-
uni orsökuin, og samt lifbi fenabur allur góbu lífi og
ærnar fæddu löntb sin í bezta lagi, þar sein þcini var
nokkurnveginn gefib- ineö jörbinni; ab niinnsta kosti
hefir aldrei verib betri saubburbnr hjá iner. A heyi
þvi, er úti var þegar eldgosib byrjabi, og fullt varb
af ösku áburenn þab var birt, fóbrabi eg inestinegnis
lömb mín í fyrra vetnr, og þrifust þau engu síbur
enn vant var; á kjálkum sumra þeirra fundust ab
sönnu í vor smáhnútar, en þeir runnu strax af aptur,
og eins hefir þeim síban vegnab svo, ab aubseb er,
ab öskuheyib hefir þeim ab engu meini orbib. Margir
voru hræddir um þab í fyrra vetur, ab askan mundi
verba ab meini fóstri þeirra skepna, er úti gengu,
en bæbi lömb og folöld urbu eins heilbrigb og vant
er, því ekki er teljandi, þó einstöku Ianib kæmi
bjagab eba bæklab, þar sem hörbustu var beitt vib
ærnar á vetrinuni. i
I fyrra haust voru margir á þeirri meiníngu, ab
úngu fe, einkum veturgömlu, mundi hættast verba,
því tennur þess mundu sízt þola öskuna, og þessvegna
förgubu margir helzt veturgömlu fe. En sú varb
raun á, ab lingu fe vegnabi engu mibur í fyrra vetnr,
og var í allteins góbu standi í vor, einsog hib eldra.
Aptur verbur því ekki neitab, ab því fe, sem vetur-
gamalt var sett á í fyrra haust, mun nú hættast vib
gaddi. Ab vísu kvörtubu suniir einnig um gadd í
veturgömlu fb í haust, og þab þeir, sem liöfbu lömb
sín á stöbugri gjöf í fyrra vetur, en þó mun hann