Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Blaðsíða 244
242
Eftir það hefur hún haft klimakterisk einkenni, hitabylgjur og
svitaköf, en ekki neitt þunglyndi. Þessi einkenni hennar voru smá-
minnkandi.
Þann 3/2 keyrði bíll á hana og dóttur hennar með þeim afleið-
ingum, að dóttir hennar missti lífið. Sjálf hlaut hún ýms meiðsli og
sennilega fengið heilahristing.
Síðan hefur sjúklingurinn verið í þungri depression, sinnulaus,
g'rátandi og svefnlítil. Hún hefur enn fremur kvartað um höfuðverk
og óþægindi fyrir brjósti.
Skoðun psykiskt: Greinilega depressiv, þreytuleg og sljó. Hún er
skýr í svörum og engar hugsunarvillur koma fram.
Neurologisk skoðun: Ekkert abnormt. Blóðþrýstingur 130/90.
Diagnose: Depressio mentis psychogenes.
Álit: Ástand sjúklingsins verður að skoðast bein afleiðing vegna
hinna psykisku traumata.
Um batahorfur er erfitt að segja, en despressionir á þessum aldri
standa oft lengi.
Sjúklingurinn er ennþá algjörlega óvinnufær og mun verða það
næstu mánuði. Líðan hennar hefur heldur farið batnandi.“
Starfandi læknir í . .. firði ... vottar 13. sept. 1948, að eftir slysið
hafi S. „alltaf kennt til í vinstra hné, síðan [sé henni] stirt um gang
og brestir í hné.“
Fyrr nefndur spítalalæknir vottar 2. jan. 1949:
„Líkamlega er ekkert sérstakt athugavert, nema að hún kvartar
um, að vinstra hné vilji bólgna öðru hvoru síðan slysið var. Objektivt
finnast þar einkenni um væga chroniska arthritis (marr við hreyf-
ingar í liðnum). Tel ég allar líkur benda til, að þessi sjúkdómur henn-
ar stafi af slysinu.“
Yfirlæknir lyflæknisdeildar Landspítalans, dr. Jóhann Sæmunds-
son, prófessor, vottar 5. maí 1949:
„Sjúklingurinn upplýsir þetta um heilsufar sitt fyrir slysið: Hún
lcveðst hafa fengið mislinga og kíkhósta, en enga aukakvilla upp úr
þeim sjúkdómum. Brjósthimnubólgu 9 ára gömul, vinstra megin. Lá
5 vikur. Aldrei lungnabólgu. Árið 1927 fékk hún bráða botnlanga-
bólgu. Var þá ófrísk, á 9. mánuði. Var hún skorin upp 3 mánuðum
eftir að hún fæddi barnið. Telur sig hafa verið „veiklaða fyrir hjarta“,
hætti við að fá verk í hjartastað og kveðst hafa verið fremur ístöðu-
lítil og meyr, en fékk þó ekki grátköst.
Hún var skorin upp við nárakviðsliti vinstra megin í október 1947.
Lá hún á sjúkrahúsi í mánuð eftir aðgerðina og heilsaðist fremur
illa. Kveðst hafa verið „ónýt í taugum“. Var ekki svæfð. Hún upp-
lýsir, að dóttir sín, sem nú annast heimilið að mestu, hafi verið
heima á meðan og annazt heimilisstörfin. Var sú dóttir hennar þá
ófrísk, en ól barn þ. 6. marz 1948. Var hún ófarin, er slysið vildi til,
þ. 3. febr. 1948.
Fyrir tæpum 4 árum var tekið fyrir tíðir með röntgengeisluni.
Eftir það þjáðist hún nokkuð af hitasteypum og svitakófum, en þau
einkenni voru batnandi. Þunglyndis hefur hún ekki kennt fyrr en
eftir slysið, að sögn hennar.