Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Blaðsíða 250
248
3. Hvernig var ástand konunnar, þangað til að henni var tilkynnt
lát telpunnar, og hvernig varð hún við því?
4. Er lækninum kunnugt sem lækni eða prívatmanni, að heilsu-
leysi hafi verið á heimili S., áður en slysið varð?
5. Telur læknirinn, að fyrri sjúkdómur kunni að hafa gjört S.
veikari fyrir slíku áfalli og dregið úr starfsorku hennar?
6. Telur læknirinn, að S. hafi verið veik á taugum fyrir slysið?“
Spítalalæknirinn svaraði þessum spurningum þannig:
„Um 1, 2 og 3: Það er oft ekki gott að greina sundur „shock“-
ástand og heilahristing. Þegar vitnið var kallað til að skoða konuna
og dóttur hennar, G., í sjúkrahúsinu, kom það fyrst inn til konunnar
og' komst að raun um, að hún var mjög „shockeruð". Vitnið ætlaði
að byrja athugun á henni, en hún bað vitnið þá að sinna G. heitinni
fyrst, og fór vitnið þá yfir í baðherbergið, þar sem stúlkan lá á
vagni, og var hún þá látin. Fór vitnið þá aftur inn til frú S., hún
spurði vitnið um líðan dóttur sinnar, og sagði vitnið henni þá, að
hún væri dáin, en við þá fregn yfirþyrmdi konuna. Skömmu síðar,
þegar konan fór að róast, slcoðaði vitnið hana. Vitnið athugaði ekki
höfuð hennar, né hvort á því væru nokkur missmíði, því að hún
kvartaði ekki undan því, að hún hefði fengið höfuðhögg. Hún kvart-
aði sérstaldega um sársauka í læri og fyrir brjóstinu. Vitnið getur
þess, að vera megi, að konan hafi fengið höfuðhögg, þó hún ekki
kvartaði um það eins og á stóð. Vitnið segir, að ástand hinnar slös-
uðu hafi upphaflega verið þannig, að ekki hafi verið gott að greina
milli þess, hvort um „shock“ eða heilahristing eða hvort tveggja hafi
verið að ræða. Vitnið telur, að það fái fulllcomlega staðizt, sem . ..
(margnefndur sérfræðingur í taugasjúkdómum í Reykjavík), hafi
látið í ljós, að lconan hafi fengið heilahristing við slysið.
4. spurning er af spyrjanda takmörkuð við hjónin og 2 dætur . ..
og hvort um stórsjúkdóma hafi verið að ræða. Þessu svarar vitnið
svo, að . .. (héraðslæknir á staðnum, sem nú er látinn), hafi verið
læknir heimilisins, en þegar liann dó, gerðist vitnið læknir þess.
Síðan hafa engir stórsjúkdómar verið á heimilinu. Fram að slysi
leitaði frú S. eiginlega ekkert til vitnisins, a. m. k. ekki út af neinu
stórvægilegu. Vitnið upplýsir, að Þ„ maður hennar, hafi í tíð ...
(síðast nefnds læknis) verið haldinn berklum í lífhimnunni, en langt
sé nú síðan, og síðan vitnið varð heimilislæknir hans, hefur hann
ekki leitað til vitnisins vegna sjálfs sín.
Um 5: Vitnið kveðst ekki vita um neina sjúkdóma á henni fyrir
slysið, nema ef vera skyldi þetta með blæðingarnar, en það man
ekki, hvort það ráðlagði henni um þær. Vitnið veit ekki annað en
konan hafi getað passað heimili sitt algerlega fram að slysinu.
Um 6: Konan hafði ekki kvartað um þetta við vitnið eða a. m. k.
man það ekki eftir því, að hún hafi gert það. Vitnið veit ekki, hvort
konan hefur haft „migraene“ fyrir eða eftir slysið. Varðandi hné
konunnar staðfestir vitnið það, sem fram kemur í vottorðum þess.“
1