Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Blaðsíða 275

273
samlegast fyrirgefið mér, sannlegast ég fann ekki lykilinn. Kærar
þakkir. Jesús frá Nasaret.“ Fyrir kom, að þeir báru ekkert fé úr být-
um og tóku þá annaðhvort ekkert eða eitthvert litilræði.
Á einum innbrotsstaðnum fann R. riffil. „Ég hlóð riffilinn“, segir
hann fyrir rétti, „í þeim tilgangi, að ef einhver kæmi, þá ætlaði ég
að drepa hann, en undir niðri vissi ég, að ég gæti aldrei drepið.“ I
einni verzluninni tók hann tvö hylki af varalit. „Ég tók hann til að
eiga hann og fegra mína fögru konu -—- mig sjálfan“. Silkislopp og
kvenbuxum stal hann í sama skyni. Á þriðja staðnum rakst hann á
kvenslopp og fann undir handvegum hans svitalykt, sem honum þótti
þægileg. Stóð hann langan tíma og lyktaði af sloppnum, á meðan
hann masturberaði. í öll þessi slcipti stóð hann einn að innbrotum.
21. maí 1946 er R. settur í gæzluvarðhald vegna gruns um innbrot.
Hann snýst illa við handtölcunni, kastar diski að lögregluþjóni og
slær hann síðan höfuðhögg. Hann er strax telcinn til yfirheyrslu, en
kemur þannig fyrir, „sem hann sé eitthvað geðbilaður“, og reynist
ómögulegt að talca af honum samfellda skýrslu. Var talið lildegt, að
hann væri undir áhrifum deyfilyfja, enda fannst i herbergi hans askja
með amfetamíntöflum. Fyrstu 10 dagana eru gerðar tilraunir til að
yfirheyra hann, en án verulegs árangurs. Það er erfitt að tala við
hann, og leynir sér ekki, að hann er eitthvað geðbilaður, en þó leikur
grunur á um, að hann vilji láta halda sig vitlausari en hann er. Oft
er hann æstur og telur sig verða fyrir ofsókn af hendi lögreglunnar.
Hann telur sig vera Jesúm Krist eða Guð og hafa ráð allra í hendi
sér. Hann segist vera dauður og upprisinn, hann hafi meðlíðan með
öllum mönnum, hann geti gert kraftaverk og læknað sjúka. Tveim
vikum eftir handtökuna játar hann innbrotin og gefur síðan lýsingu
á aðförum sínum við þau. Þá segir hann m. a.: „Ég sé nú, að við
G. höfum verið eitthvað skrítnir."
Fáum vikum eftir að R. gerir játninguna, er hann læknisskoðaður
af dr. Helga Tómassyni yfirlækni. í álitsgerð hans, dagsettri 22. júní
1946, segir m. a. svo: „Við rannsóknina er hann rólegur og skýr,
fyllilega áttaður á stað og stundu, engar ofskynjanir eða misskynj-
anir eða aðrar elementær psykiskar truflanir. Minni hans er ágætt og
á köflum frábært. Sjálfsálitið og sjálfsánægjan er áberandi, „mikil-
mennskan“ virðist þó mest í munninum, en hann nýtur þess að
storka lögreglunni og yfirvöldunum og að „stáss“ sé að honum gert.“
Álit yfirlæknisins á R. „er sem fyrr, að hann sé hvorki geðveikur né
fáviti, en geðveill (psykopat)“. Framkoma hans við lögregluna virð-
ist yfirlækninum ótvírætt benda á simulation.
2. ágúst 1946 er R. dæmdur í aukarétti Reykjavíkur til þess að
sæta dvöl á viðeigandi hæli í stað refsingar. Hann dvelst í fangahús-
inu í Reykjavík til 24. október s. á., en þá er honum fengin vist á
vinnuhælinu á Litla-Hrauni. Þar er hann í liðlega hálft fjórða ár eða
þangað til hann 4. júlí 1950 er aftur fluttur i fangahúsið í Reykja-
vik, þar sem hann hefur setið síðan.
í bréfi forstjóra vinnuhælisins 6. desember 1948 til sýslumannsins
i Árnessýslu er tekið fram, að R. hafi þegar við fyrstu kynni komið
>,sérstaklega prúðmannlega og kurteislega fyrir“. Ennfremur segir
35
!