Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Blaðsíða 273

271
Samfara vaxandi amfetamínáti virðist R. brenglast á geðsmunum.
Faðir hans lýsir þessu þannig í vitnisburði: „Það var í fyrrasumar
(þ. e. 1945), sem R. sonur minn fór að vcrða undarlegur í háttum.
Þá var hann farinn að éta amfetamíntöflur og át þær í óhófi. Hann
var þá vanalega á annarri skoðun en allir aðrir, og svo dró að því,
að hann var einn allt, aðrir voru ekkert, og öllum bar að fara eftir
boði hans og banni. Svo kom að því, að hann taldi sig vera Jesúm
Krist og Guð almáttugan og réði þá einn öllu og átti allt og hafði
ráð allra í hendi sér.“
1 apríl 1945 kynntist R. kvenmanni, sem býr á Hótel H..., og
þau trúlofuðust síðar. Þessi kona segir, að sér hafi fundizt R. dálítið
einkennilegur og öðruvísi en annað fólk. Hann var alltaf ókyrr og
flölctandi og talaði stundum einkennilega. Kenndi hún amfetamíninu
um og gerði sér mikið far um að fá hann til að hætta notkun þess.
Varð henni nokkuð ágengt á tímabili, og fannst henni hann þá strax
breytast í eðlilegra horf. Hið sama vottar faðir hans: —■ „var hann
þá rólegri og á allan hátt mannslegri". En í nóvember 1945 er hann
aftur kominn í fullan gang með amfetamínneyzluna. Segir unnusta
hans þannig frá: „Hann vakti mjög mikið, varð undarlegur og þreytt-
ur. Þetta ágerðist smátt og smátt þangað til um miðjan desember, en
þá var mér orðið Ijóst, að hann var orðinn geðveikur. — Sagði hann
þá, að ég væri sér alveg óviðkomandi, honum þætti jafnvænt um
allar manneskjur, enda væri hann Guð almáttugur, Jesús Kristur
eða eittlivað því um líkt, sagðist aðallega lækna sjúka og blinda,
þvældi og röflaði eins og' geðveikt fólk gerir.“ Vegna þessa ástands
hans sleit hún trúlofuninni í desembermánuði, og virtist liann taka
sér það nærri í bili.
Kunningi hans einn vottar á þessa leið um ásland hans á þessu
tímabili: „Stundum sat R. tímunum saman og spilaði einhverja lag-
leysu á píanóið. Einu sinni kom ég til R. Þá lá hann í rúminu og
sagðist vera fiskur og starði beint upp i loftið. Einu sinni sagði R.
mér, að hann væri Kristur, og í annað sinn sagði hann mér, að
G. J-son væri sinn Guð.“ Stundum var hann sinnulaus og fékkst
ckki orð úr honum, en þess á milli rausaði hann í sífellu og hló
óstjórnlega. Hann reiddist mjög og æstist, ef honum var mótmælt,
og virðist honum þá hafa verið laus höndin. Þannig kastaði hann
eitt sinn vatnsglasi í andlit móður sinnar, og særðist hún við það. I
annað skipti varpaði hann vatnsg'lasi að föður sínum, en hæfði ekki.
Lét hann þá orð falla á þá leið, að það kæmi að honum, og skildi
faðirinn það svo, að dagar sínir ættu að vera taldir, enda þóttist R.
þá vera Kristur með allt vald á himni og jörðu. Eitt sinn í desember,
er unnusta hans vildi ekki láta að vilja hans, trylltist hann alveg,
réðst á hana og slapp hún með naumindum frá honum. Síðar segir
liún, að hann hafi hótað að drepa hana, ef hún yrði ekki með hon-
um áfram. Var hún mjög hrædd við liann um tíma og þorði ekki
að vera ein.
Samkvæmt framburði vitna viðhafði hann ýmsar fáránlegar at-
hafnir á þessu tímabili. Eftir að hafa lesið „Óð Bernadettu“, tók hann