Andvari - 01.01.1973, Blaðsíða 188

186
IIALLGRÍMUU JÓNSSON
ANDVAHI
til ábyrgðar og tilsvars. Þctta hvort tveggja
vildi cg auðmjúklega biðja yður fyrir að
umgangast minna vegna við herra próf-
essorinn og tala mínu máli við hann, svo
hann hafi ekki orsök til að vera mér
reiður, því annað á þvílíkur íslands vinur
og velgjörðamaður skilið af mér eða öðr-
um löndum vorum en mótgjörðir, og ekki
þótti mér hr. Baldvins aðferð við hann
fara að maklegleikum.
Hér eru menn þegar farnir að kvíða
fyrir drepsótt þeirri, sem mælt er sé að
færast að austan vestur eftir Norður-
álfunni, og þó aldrei kæmi hún sjálf hing-
að, er máske hætt við hún orsaki litla
matvöruflutninga hingað og dýr bjargræð-
is kaup á næsta ári.
Héðan er að frétta milda — en vot-
viðrasama — veðuráttu, svo töður nýtast
illa. Heilsufar manna almennt í betra lagi,
og fáir nafnkenndir deyja bér nyrðra. En
hryllilegt var mörgum manntjónið að
vestan, 'þá P. Thorbergsen — nýorðinn
Vestfjarðalæknir — fórst með 8 mönnum
öðrum á leið frá Stykkishólmi til Fells-
strandar þann 10. júní, og daginn eftir
fórst skip með 5 merkisbændum úr
Hvammssveit á leið til Stykkishólms.
Einn eða tveir menn úr Dalasýslu drukkn-
uðu um sömu mundir af báti í Búðaósi,
og cinn á Lækjarskógsfjörum, svo sýsla
sú hcfir orðið fyrir miklum mannskaða
þar allir }x;ssir áttu hcimili í henni, nema
Thorbcrgsen, hver ahnennt cr harmaður
scm mikill dugnaðar og dánumaður.
Seinna hafa hingað borizt fregnir urn
margra manna tjón á Stakkhamarsfjörum
(jafnvel 20), en sú frétt er ei hingað full-
sönnuð, og væri óskandi hún sannaðist
aldrei, en ótrúlegt mætti virðast, að því-
líku væri með öllu upplogið.
Eg hef orðið þess áskynja, að nokkrir
landar vorir í Khöfn ætli að útgefa kvæða-
safn íslenzkra merkisskálda, meðal hverra
síra Jóns Þorlákssonar. Óskandi væri þá,
að þcir hcfðu búið sig vel undir, að ei
slepptu þeir ýmsu út af kveðlingum
þessa mcrkismanns, er .vert væri þó að
prcnta. Hefði eg haft tóm til, skyldi eg
hafa sent yður lista yfir það eg á af hans
óprentuðu kveðlingum, af hverjum eg á
talsvert, og skyldi eg hafa verið fús á að
afskrifa þá af þeim, útgcfurunum til
þénustu, cr þeir máske ekki kynnu sjálfir
að hafa fengið. En það er nú ekki um-
talsmál, ef bókin á strax að prentast á
næstkomandi vetri. Annars hefði mér
virzt hentugra, að bókin hefði útgefin
vcrið í smærri bindum og ekki öll í einu,
svo almenningi hefðu orðið kaupin auð-
vcldari. Eg hefi ímyndað mér, að kvæða-
safn Eggert Ólafssonar væri fullnóg í eitt
bindi og síra Jóns í annað.
Sælir eru þeir, sem nóga hafa pcninga
og cignazt geta bækur þær, er útkoma
árlega í Khöfn, og víst veit eg, að sú 1.
og 4. er Skírnir telur í 1. eða guðvísis
flokkinum, muni vera hæst merkilegar,
en máske verðhæð iþeirra sé svo mikil, að
fátækir beri ei af þeim.
Meðfylgjandi skræðu, cr eg þreif til, bið
cg yður forláta
yðar þénustuskyldugum
og clskandi
Hallgrími Jónssyni.
Sveinsstöðum þann 13. febrúar 1832.
Háttvirti herra prófessor!
Eg þakka yður ástsamlegast yðar hátt-
virta elskulega bréf af 15. maí þ. á. og