Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Blaðsíða 52

50
seinka útbreiðslu veikinnar, eins og við kvefpest, og hefur það
auðvitað sína þýðingu, þegar veikin á annað borð er komin á
staðinn. 3) Einangrun veikra í 3—4 vikur, eða sóttkvíun heimila
og einangrun þeirra, sem verið hafa í snertingu við veika, í 3
vikur. Til mála gat komið að taka almennt sjúkrahús eða annað
nothæft hús á staðnum fyrir farsóttahús til einangrunar og með-
ferðar veikra. 4) Sótthreinsun á venjulegan hátt á öllu, sem koxn
í snertingu við hinn veika, var sjálfsögð, svo og lokasótthreinsun
með rækilegri hreingerningu. 5) Uppskurðum, svo og handlæknis-
aðgerðum á nefi og hásli, skyldi frestað svo sem unnt væri.
6) Allar erfiðari íþróttir, svo og sund í almenningssundlaugum,
skyldi bannað. Það er talið, að sóttkveikjan lifi af chlor-sótt-
hreinsun.
Ögur. Ekkert tilfelli skráð, en héraðslæknir getur þess, að i marz
hafi nokkuð borið á því, að börn hafi veikzt í Súðavík með 38—393
hita og uppköstum og höfuðverk, en engin önnur einkenni. Batnaði á
nokkrum dögum. Nokkrir fuliorðnir veiktust og með svipuðum ein-
kennurn og kvörtuðu mjög um almennan slappleika, seixi illa gekk
að losna við. Eigi er ólíklegt, að hér hafi verið um sömu veikina að
ræða og gekk á ísafirði um söxnu mundir, þ. e. poliomyelitis Akur-
eyrensis. Hitt er víst, að kona nokkur í Reykjanesi lá marga mánuði
þungt haldin af veiki þessari, og nokkuð bar á vægari tilfellum víða
um Djúpið.
Hvammstanga. Faraldur af mænusótt, eða kvilla þeim, er upp kom
á Akureyri haustið áður (1948), kom upp í Reykjaskóla í byrjun des-
ember það ár (sbr. ársskýrslu þess árs). Sennilega smitun beint fra
Akureyri, því að lang'ferðabílarnir höfðu viðdvöl í Reykjaskóla, meðan
ferðir héldust og fært var. Sóttin náði skjótt talsverðri útbreiðslu,
aðallega í Reykjaslcóla og nágrenni hans, á Borðeyri og Hvamnxs-
tanga. Hámark samkvæmt farsóttaskrám þegar í desemher. Faraldur-
inn breiddist enn út fyrst eftir áramótin, en þá fór skjótt að draga úr
honum. í janúar eru 13 nýir(?) sjixklingar skráðir, 6 í febrúar og
aðeins 1 í marz; úr því verður ekki vart nýrra tilfella. Faraldurinn
mun yfirleitt hafa verið vægur; enginn lézt af hans völdum eða lam-
aðist alvarlega, en þó bar nokkuð á minna háttar máttrýrnun hja
sumum sjúklingunum. Hins vegar urðu afleiðingar veikinnar bæði
langvinnar og þreytandi hjá allmörgum. Hefur það einkum lýst ser
með úthaldsleysi, þreytu, óþoli og lúaverkjum, einkum í hnakka og
aftan i hálsi, i herðum, handleggjum og fótum, bólguþrota og verkj-
um í vöðvum og taugum, „taugaveiklun“, óþægindum fyrir hjarta
og öðrum neurastheniskum einkennum o. s. frv. Attu eigi allfáir lengx
í þessu, höfðu jafnvel tæplega náð sér í árslok. Nokkrir leituðu
læknishjálpar í Reykjavík — physiotherapia -— og töldu sig haia a
því allgóða bót. Annars hefur mér virzt, að B-vítamín í stórum skönimx-
um, einkum B-complex og/eða calcii pantothenas, sérstaklega í mn-
spýtingum, hafi gefizt vel. Athyglisvert virtist það m. a. um faraldur
þenna, að allmargir, sem sannanlega höfðu fengið mænusótt aðxu,
t. d. 1945 eða fyrr, virtust ekki síður nærnir en aðxúr fyrir þessum
faraldri nú, nema fremur væri, og urðu þeir sízt betur úti en aðrir.