Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Qupperneq 266

264
allmiklar arthrotiskar breytingar á lumballiðum. Ekki virðist ástæða
til að ætla annað en að breytingar þessar hafi verið til staðar áður
en slysið varð. Hins vegar lcveðst G. hafa fyrir slysið unnið fulla
vinnu sem sjómaður, án þess að hann hefði nokkur óþægindi í baki.
Það virðist því augljóst, að áverkar þeir, er hann hlaut þann 13.
marz 1946, eru orsökin til þess, að óþægindin í bakinu byrja, en að
hinar arthrotisku breytingar í lendaliðunum gera það að verkum, að
honum batnar seinna en ef bakið hefði verið fullkomlega heilbrigt,
áður en hann slasaðist. Ég tel því vafalítið, að meiðsli þau, er slasaði
hlaut þ. 13. marz 1946, eru orsök þess, að hann ekki er fær um að
vinna erfiðisvinnu enn sem komið er. Ég tel ekki tímabært að meta
endanlega örorku G. að svo komnu máli, en örorku hans frá því
slysið varð og til skoðunardags tel ég hæfilega metna þannig:
Fyrir 1 mánuð eftir slysið ........... 100 %
— næsta 1 mánuð eftir slysið....... 75 %
— næstu 2 mánuði eftir slysið .... 50—30 %
Frá þeim tíma til skoðunardags (9.
ágúst 1948) ca ..................... 30 % örorka.“
4. Vottorð, dags. 14. okt. 1949, frá Páli Sigurðssyni tryggingaryfir-
lækni. Rekur hann sögu stefnanda í samræmi við áðurgreind vottorð,
skýrir frá því, að hann hafi sent liann til ... nuddlæknis í Reykja-
vík til rannsóknar og' jafnframt látið hann koma til sín „öðru hverju“
sumarið 1949 „til viðtala og skoðana“, síðast hinn 10. okt. I vott-
orði tryggingaryfirlæknis segir síðan:
„Að þeirri rannsókn lokinni (þ. e. rannsókn ... [nefnds nudd-
læknis]), gaf . .. læknir (þ. e. nuddlæknirinn) út vottorð um árangur
hennar, dags. 24. júní 1949.
Niðurstaða hans er á þessa leið:
„Við framan greint slys hefur G. hlotið miklar blæðingar í linu
partana neðst í baki, auk contusiona á beinum og liðum, en þær eru
oft seinni til að batna en brot. Upp úr blæðingunum hafa myndazt
örvefir í vöðvum og samloðun milli fasciae og vöðva og milli vöðva-
húnta innbyrðis. Þetta veldur því, að allt holdið verður eins og hella,
og við hvers konar hreyfingar togar í samloðanirnar og veldur sárs-
auka.
Beinbreytingar þær, sem á myndinni sjást, hafa sennilega verið
komnar, áður en slysið vildi til, enda má nærri telja þær eðlilegar á
erfiðismanni á hans aldri. En ég hef margreynt það, að slíkar art-
hrosur geta umhverfzt við nægilega mikið trauma og farið að valda
stöðugum þrautum, enda þótt þær hafi lítið eða ekkert gert vart við
sig áður.“
G. kveðst ekki hafa getað unnið neina erfiðisvinnu, síðan hann
slasaðist, og verið raunverulega óvinnufær til ársloka 1947. En eftir
að hann tók að nota leðurbolinn, hafi hann þó getað stundað dútl-
vinnu heima hjá sér. Hann segist alveg hafa orðið að hætta við að
stunda sjó. Þolir heldur ekki landbúnaðarstörf. Hann fær sára verki
í bakið, ef hann reynir að taka eitthvað upp, einkum eru þrautirnar
sárar eftir á, að hann segir. Hann getur ekki tekið upp svo mikið
sem heyfang, eftir því sem hann skýrir frá.“