Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Síða 267

265
Skoðun 10. þ. m.: Maðurinn er hár maður og grannur, frekar föl-
leitur og veiklulegur. Hann virðist ekki áberandi taugaveiklaður.
Bakið er að mestu leyti beint. Bankeymsli á spjaldhrygg og á mótum
hans og mjóhryggjarliða. Við þuklun um lendasvæðið finnast hnútar
og herzli, sums staðar eymsli. Hann forðast sem mest allar hreyfingar.
Tekur hlut upp af gólfi með hnjábevgingu. Hryggurinn er stífur upp
að brjóstliðum. Beygi hann sig í baki fram á við, beinn í hnjáliðum,
skortir 47 cm. á, að fingur nái gólfi. Fetta á baki eðlileg. Bolvinda
og sveigja á hrygg til hliðar hindraðar og sárar.
Útfærsla (abduction), aðfærsla (adduction) og snúningur (rotatio)
á ganglimum er eðlilegt. Hins vegar vantar mikið á fulla beygingu í
mjaðmarliðum. Þegar lærin hafa verið beygð sem svarar því, að þau
myndi 80° við lengdarlínu líkamans, koma sárar þrautir i bakið og
niður eftir ganglimum (Laségue + 80°).
Hlustun á lungum og hjarta eðlileg. Púls 68. Blóðþrýstingur eðli-
legur, miðað við aldur sjúklingsins.
Ályktun: Rannsóknir þær, sem gerðar hafa verið á slasaða, ásamt
sjúkrasögu hans, leiða það fyllilega í ljós, að um miklar sjúklegar
breytingar er að ræða hjá honum.
Af læknisvottorðum þeim, sem fyrir liggja, röntgenmyndum og lýs-
ingum á þeim, ásamt því, sem að ég hef fundið við skoðanir á hon-
um, verður ekki annað séð en að allar þær sjúklegu breytingar, sem
fundust í lendum og hrygg, og þar af leiðandi skerðingu á vinnu-
hæfni hans, sé að langmestu eða öllu leyti afleiðingar slyssins 13.
marz 1946.
... (fyrrnefndur nuddlæknir) telur sennilegt, að liðagigtarbreyt-
ingar þær á hryggnum, sem koma fram á röntgenmyndum, er teknar
voru 9. október 1947 og 5. marz 1949, hafi að einhverju leyti verið
fyrir hendi, er slysið vildi til. Próf. Jóhann Sæmundsson lítur svo á,
að hafi þær ekki verið komnar þá, verði að telja þær beina afleið-
ingu slyssins. Nú hefur það komið í ljós við athugun á lýsingunni á
löntgenmyndinni, sem tekin var 23. marz 1946, að þá voru þessar
breytingar mjög óverulegar, aðeins vottur.
örorkan verður því að mestöllu leyti, eins og þegar hefur verið
tekið fram, talin bein afleiðing slyssins. Þó er tekið tillit til þeirra
óverulegu gigtarbreytinga, sem sáust á röntgenmyndinni, sem tekin
var 23. marz 1946, með því að meta varanlegu örorkuna dálítið lægri
en annars liefði verið gert.
Örorku G. vegna slyssins 13. marz 1946 tel ég hæfilega metna
þannig:
Frá slysdegi til 30. júní 1946 ................. 100 %
— 1. júlí 1946 til 31. des. 1947 ............ 80 %
— ársbyrjun 1948 (varanleg örorka) .......... 60 %.“
Málið er lagt fgrir læknaráð á þá leið,
oð óskað er svars ráðsins við þessum spurningum:
„1. Hver verði talin örorka G. O-sonar á tímabilinu frá 13. júni
1946 til 31. desember 1948?
34