Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1949, Side 274

272
upp á því að fara vestur á öskuhauga og éta rusl, sem hann fann þar.
Átti það að vera í anda Bernadettu að niðurlægja sjálfan sig og gera
kraftaverk. Um sama leyti hafði hann það til að reka hríslukvisti upp
í nasir sér, og átti það að vera sjálfspynding, en annað veifið talaði
hann þó um, að hann væri með þessu að ná einhverju úr höfðinu á
sér. Þennan vetur málaði hann andlit sitt með sams konar lit og leik-
arar nota, og á varirnar notaði hann venjulegan varalit. Einu sinni
sagði hann móður sinni frá jjví, að Israelskonungar hefðu smurt lík-
ama sinn, og taldi, að það mundi vera gott. Báru nærföt hans það
með sér síðar, að eitthvað hefði hann leikið þetta eftir, því að þau
voru ötuð rauðri málningu.
R. er sagður hafa laglega söngrödd og hefur lært söng' lítils háttar.
Þegar frétt barst um það, að söngvarinn Gigli vau-i horfinn, á R. að
hafa sagt, að það hefði fyrir fram verið ákveðið, því að sér bæri að
taka við af honum. Þennan vetur (1945—1946) fékk hann stundum
félaga sinn, G. J-son, með sér inn í hús, sem voru í smíðum, til að
syngja þar. Nótt eina í janúar brutust þeir inn í þjóðleikhúsið, því
að R. ætlaði að hafa „generalprufu“ á leiksviðinu. I málsskjölum lýsir
hann þessu m. a. svo: „Ég var voða nervös. Ég var með kerti með
mér. Ég hugsaði mér stundum að ég væri að syngja fyrir fullu húsi.
Svo söng ég og söng, en G. var alltaf á spani um alla bygginguna.
Þarna var mynd af manni með reidda exi og konu fyrir neðan. Við
færðum það í sundur, svo að maðurinn gæti ekki hitt konuna. Ég
kveikti á kerti og lét það upp á hausinn á manninum til að lýsa okk-
ur. Svo söng ég og söng. Svo varð ég hræddur. Svo slökkti ég ljósið
til að vinna bug á hræðslunni. Þá varð ég svo óskaplega hræddur,
af því að ég hafði enga eldspýtu. Ég söng svo af öllum sálarkröft-
um.“ Engu stálu þeir þarna að þessu sinni.
Ýmsir kunningjar heimsóttu R. í kompu hans á Hótel H..., og
voru sumir þeirra amfetamínætur sem hann. í þeirra hópi var G.
J-son. Eitt sinn um veturinn áttu þeir tal saman um innbrot, sem
dagblöðin höfðu nýlega skýrt frá. Segir R., að þá hafi G. vakið máls
á því við sig, að rétt væri fyrir þá að fara að brjótast inn. „Mér leizt
strax vel á þetta, og einhverja næstu nótt var það, að ég brauzt einn
inn í Hessingarskálann. Ég fékk mér eina flösku af pepsicola. Annað
tók ég ekki.“ Þetta fannst honum ævintýralegt ferðalag, og sagði hann
G. síðar frá því. „Ég sé nú, að við G. höfum verið eitthvað slcrítnir.
Ég á örðugt með að skýra frá þessu. Mér fannst G. vera Guð, enda
sagði hann það. G. sagði mér, að ég væri Jesús Kristur, og ég fann,
að það passaði." (Sbr. málsskjölin).
Á tímabilinu 30. marz til 19. maí 1946 fremur R. ekki færri en 13
innbrot, ýmist einn eða í félagi við G. J-son. Að næturlagi brjótast
þeir inn í húsakynni heildverzlana, iðnfyrirtækja og sölubúða, heim-
sækja fyrst og fremst skrifstofurnar, brjóta upp kassa og skápa og
hafa á brott með sér þá peninga, er þeir finna. Upphæðirnar, sem
þeim þannig tekst að ná í, eru misjafnar, eða frá nokkrum tugum
króna upp í ca. 12.000.00 kr. Þeir stela fáu öðru en peningum. Stund-
um, þegar R. var einn við þessa iðju, skildi hann eftir áritaðan miða,
þar sem hann kom. Á einum staðnum fannst t. d. þessi kveðja: „Vin-