Andvari - 01.01.1973, Side 24

22
GUÐMUNDUR GÍSLASON HAGALÍN
ANDVARI
Ásgeir fór sjaldnast á brott til sumarvistar fyrr en komið var undir
slátt, en var að loknum skóla í fiskvinnu á stakkstæðum Edinborgarverzk
unar, en einnig við stöflun á þurrfiski í búsum inni, og átti bann það starf
að þakka kynnum foreldra sinna af Ásgeiri kaupmanni og Bretakonsúl
Sigurðssyni. Á reitunum vann einkurn kvenfólk, húsfreyjur og stúlkur,
og bar sittbvað á góma, þó að verkstjórinn, Þórður á Hóli, legði áherzlu á, að
vel væri áfram haldið við vinnuna. Kynntist Ásgeir þarna hugsunarhætti og
stundum vandamálum þess fólks, sem erfiðaði fyrir lágu kaupi, og fór
það ekki fram hjá honum, að viðhorfin við mönnum og lífskjörum voru
með nokkuð öðrum hætti en hann átti að venjast, þar sem hann dvaldi á
sumrin. Ekki var vinnan svo samfelld, að ekki gæfist nægilegt tóm til
leikja, og eignaðist Ásgeir góða leikfélaga. Á vorin var þeirra kærasti leikur
að svamla í sjónum, enda voru þeir allir vel syntir og þjálfuðu sig í lang-
sundi. Syntu þeir stundum út í skúturnar á höfninni, jafnvel þær sem
yzt lágu, og þáðu þeir þar veitingar, sætt kaffi, skonrok og kex. Ekki
ömuðuðust foreldrar þeirra félaga við þessum ferðum þeirra, enda minnist
hann þess ekki, að af þeim hlytust slys. Ásgeir iðkaði sund í laugum
Reykjavíkur til æviloka, hlaut sem frægt var gullmerki í norrænu sund-
keppninni síðustu, og í sund fór hann með Völu dóttur sinni daginn
áður en hann dó.
Sumrin 1904 og 1905 var Ásgeir í Vík í Mýrdal hjá Gunnari Ölafs-
syni verzlunarstjóra, síðar alþingismanni og kaupmanni í Vestmannaeyjum,
en hann var kvæntur Jóhönnu, föðursystur Ásgeirs, og bókhaldari verzl-
unarinnar var Ölafur Arinbjarnarson, sem var svili Gunnars, kvæntur Sig-
ríði Eyþórsdóttur. Ásgeir undir sér vel í Vík, en einna minnistæðust
mun honum hafa orðið sú sjósókn, sem þar var þá tíðkuð á hinurn stóru
vertíðarskipum og einnig smærri bátum, en raunar vissi hann síðar, að
hún var orðin víðar iðkuð. Fyrir landi voru að vanda franskar seglskútur,
en einnig brezkir togarar, sem sópuðu upp alls konar fiski í vörpur sínar,
þó að vart slitist upp dráttur á færi. Undir forystu hins aldna sævíkings
og heljarmennis, Einars Hjaltasonar, reru Mýrdælingar út að togurunum,
sem þeir vissu, að hirtu aðeins flatfisk, en fleygðu öllum öðrum fiski fyrir
borð, og fengu hjá þeim fullfermi af þorski og ýsu. í staðinn fengu Bret-
arnir lambkettling eða viskýflösku. Hafði þessi bjargræðisvegur verið stund-
aður í nokkur ár, en nú voru komin í gildi sóttvarnarlög, sem bönnuðu