Andvari - 01.01.1973, Qupperneq 92

90
GUNNAR ÁRNASON
ANDVAM
Jónas var samþykkur orðum postulans: Frá Guði og fyrir liann og til hans
cru allir hlutir.
Þess vegna leggur hann Gunnari á I llíðarenda þessi frægu orð í munn, er
hann lítur til Hlíðarinnar:
Hér vil eg una ævi minnar daga
alla, sem Guð mér sendir.
Og í kvæðinu um ástvin sinn, Tómas Sæmundsson, eldhugann og ættjarð-
vininn mikla, sem vann að heill íslands, meðan hann dró andann og gat haldið á
pennanum, — huggar Jónas sig við það og fagnar því, að:
Hver, sem vinnur landi og lýð, allt liið góða nái að styðja
treysta skal, að öll lians iðja þess fyrir hönd, er hóf hann stríð.
Sú hugsun er hér að baki, að hinn góði Guð ætlar því góða sigur og hefur
þær fyrirætlanir að veita öllum þjóðurn vonaríka framtíð.
Jónas minnist á Guðs dag, sólina Guðs auga, Guðs stjörnur, Guðs frið.
Heimsmynd sinni lýsir hann ógleymanlega skýrt með einni setningu í Söknuður:
Lít eg það margt,
er þér líkjast vill
GnSs í góSum heimi.
Ég undirstrika yfirlýsingu skáldsins sakir þess, að vera kann, að hún snerti
oss ekki eins djúpt og ferskt og samtíðarmenn þess. Vér erum svo vanir því
að heyra sungið urn hina fögru veröld og predikað um gæzku Guðs. Hn framan
af 19. öld var miklu algengara að predika urn jörðina sem táradal, já, myrkan
dauðans dal, og syngja sálma um hinn illa heim, sem væri andsnúinn Guði.
Hér er Jónas sem víðar miklu kristnari en margur fyrr og síðar.
Sé haft í huga það, sem hér hefur verið bent á, þarf engan að undra, þótt
hann víki að „gæzku gjafarans" og minni óbeint á, hvers lofs hann er maklegur
í sólfegurð sumarsins, svo sem gert er í Ileiðlóarkvæði. Sama hugsunin kemur
frarn, þegar skáldið hefur lýst björgun grátittlingsins, sem snert hcfur margra
hjörtu:
Lítill fugl skauzt úr lautu, sjálfur sat eg í lautu
lofaði Guð mér ofar, sárglaður og með tárum.
Seint skyldi eftirfarandi hvatning Jónasar líða þjóð lians úr minni: