Andvari - 01.01.1884, Blaðsíða 113

Um alþýðumenntun.
111
algengustu jarðyrtjuvcrkfæri, sem lijer þyrfti á að
halda; því með því eina móti er full ástæða til að
vonast eptir, að þau verði löguð eptir þörfum vorum.
|>að er líka naumast annað hugsandi en að gjöra bún-
aðarskóla hjer á landi svo úr garði, að þar megi í
minnsta lagi gjöra að öllum jarðyrkjuverkfærum, því ef
svo er ekki, komst skólinn strax í vandræði, ef eitthvað
bilar, sem opt getur komið fyrir. Jeg hold því, að
á skólanum ætti að vera vel útbúin smiðja, duglegur
járnsmiður og trjesmiður, sem vanir væru jarðyrkju-
verkfæ:a-smíði, nema kónnari væri við skólann, er svo
mikið hefði fengizt við þess konar, að hann gæti sagt
fyrir um smíðarnar. Lærisveinnr ættu svo að hjálpa
til við smíðarnar á víxl.
fegar farið verður fyrir alvöru að hugsa um bún-
aðarvísindin og búnaðarkennslu hjer á landi, munu
menn finna til þess, hvað bókmenntir vorar eru snauðar
af öllu, sem til búnaðarvísinda horfir, og telja slíkt
hinn mesta skaða. Peir, sem hafa lært búnaðarvís-
indin hjá öðrum þjóðum, munu fljótt verða í vafa um
ýmislegt, þegar lieim kemur, og finna, að óumfiýjan-
legt er, að rannsaka margt, bæði jarðtegundir, áburðar-
tegundir, jurtir o. fl. |>ó menn þekki efnasambönd
þessara hluta, eins og þau koma fyrir í öðrum lönd-
um, þá geta þeir verið næsta frábrugðnir hjer á landi,
og meðan menn vita ekki nákvæmlega, hvernig þeir
eru frábrugðnir, þá verða ekki gefnar fastar reglur,
sem byggjast þurfa á ástandi slíkra hluta. Játi menn
þetta satt vera, sem jeg vona, þá eru tveir vegir til,
að fá bætt úr vandræðunum. Annar er, að senda
sýnishorn af hlutunum til annara landa og láta rann-
saka þar, og mundi það »æra óstöðugan«; en liinn er,
að veita einum búnaðarskóla á landinu þann útbúnað,
sem þarf til að gjöra ýmsar efna-rannsóknir og próía
samsetning jarðar, álmrðar, jurta o. s. frv. Væri nú
þetta gjört, þá er um leið sjeð fyrir því, að við þann