Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 10

Prestafélagsritið.
Vinnuveitandi og verkamenn.
5
legra getur komist inn hjá unglingunum en að telja alla vinnu
strit og púl. Hversu óendanlega fjarri er sá hugsunarháttur
kenningu ]esú. Ég held að hin uppvaxandi kynslöð nú á tím-
um þarfnist þess ekki síður en eldri kynslóðir að tileinka sér
skilning hans á vinnunni. Og guðspjallið í dag bendir oss
ljóslega á, hver hann var. Alt nytsamt starf, öll heiðarleg
vinna, er unnin í þjónustu Guðs. Hver trúr verkamaður er
að starfa í víngarði Guðs, að hverju sem hann vinnur og
hvar sem hann starfar. Það er voðalegur misskilningur að
halda, að prestarnir einir eða þeir sem að guðsþjónustuhaldinu
starfa, séu einu verkamennirnir í víngarði hans. Enn leifir eftir af
þeim forna hugsunarhætti, að Guði verði aðallega þjónað með
bænahaldi og helgisiða-athöfnum, annaðhvort á heimilunum
eða í kirkjunum. Sjálf málvenjan villir oss hér sýn. Vér köll-
um samkomur vorar hér í kirkjunum á helgum dögum guðs-
þjónustur. Er því næsta eðlilegt, að vér venjumst á þá hugsun,
að þá munum vér veita Guði þjónustu með sérstökum hætti.
Sá hugsunarháttur er eldgamall. Spámenn Gamlatestamentisins
börðust stöðuglega gegn honum. Þá hélt margt guðrækna
fólkið og það, sem lögboðnu prestarnir töldu rétttrúaðast, að
Guði yrði einkum þjónað með því að bera fram fórnir, sem
hæta áttu fyrir syndir manna, og með því að flytja honum
lofsöngva. Aðra guðsþjónustu þektu menn þá ekki með
ísraelsmönnum. Árásir spámannanna á þann hugsunarhátt
voru margar hvassyrtar. Ein hin ógleymanlegasta er svona, og
leggur spámaðurinn orðin sjálfum Guði í munn: >Eg hata, eg
fyrirlít hátíðir yðar« — en þá var mest um fórnfæringar og
lofsöngva — »og hefi enga unun af hátíðasamkomum yðar.
Þótt þér færið mér brennifórnir, þá hefi eg enga velþóknun
á fórnargjöfum yðar, eg lít ekki við heillafórnum af alikálfum
yðar. Burt frá mér með glamur ljóða þinna; og eg vil ekki
heyra hljóm harpna þinna*. »Giamur ljóða þinna« — það voru
lofsöngvarnir við guðsþjónustuhaldið. Og nú kemur mótsetn-
'ngin, Iýsingin á hinni sönnu guðsþjónustu, að skoðun spá-
mannsins: »Lát heldur réttinn vella fram sem vatn og réttlætið
sem sírennandi læk«.