Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 200
186
Ásmundur Guðmundsson:
Prestafélagsritiö.
máttar Guðs. Hann læknar sjúka og gefur hjartanu það, sem
því er dýpst sæla og svölun að finna — Guð. Hann elur
upp flokk ástvina við þann boðskap, að til þess að finna lífið
þurfi að týna því. Hann leiðir þá með sér inn á fórnarbraut.
Hann deyr á krossi fyrir það, sem hann lifði. Fús breiddi
hann þar út kærleiksfaðminn sinn móti öllum mönnum og
hallaði höfði sínu upp að föðurnum. Ekkert var skilið undan,
heldur alt gefið. Upprisuljóminn færðist yfir með eilífan dag.
Lífið sjálft sannaði það, hvílíkur hann var og kenning hans,
og sannar enn alt til þessa dags. Frammi fyrir þeirri opin-
berun um mestu kærleiksfórnina eigum vér engin önnur orð
en játningu Tómasar: Drottinn minn og Guð minn.
Og lítum vér þaðan aftur yfir mannlífið og festum augun
við hið góða, hvernig það birtist og getur birzt, og það enda
hjá spiltasta syndara, þá mun tungan enn stama sama orðið
spyrjandi: Guð — í mönnunum?
VI.
Við skinið af þessari spurningu eins og stjörnuljósi yfir
dimmum vegum skulum vér leita dýpra og dýpra í fylgsnum
vorrar eigin sálar: Hvert er gildi vort? Vér þekkjum hvor-
iveggja öflin í brjóstum vorum, hin illu og hin góðu og bar-
áttu þeirra. Hver á þar sína sögu um sigra og ósigra. Vér
vitum að sönnu, að hið góða hjá oss hefir gildi, en fær það
staðist? Geta ekki illu öflin orðið máttugri og stökt því á
burt? Hvernig lyktar hinu þunga stríði? Er nokkuð það hjá
oss, sem hefir varanlegt gildi?
»Það var kaupmaður, sem leitaði að fögrum perlum, og
■er hann hafði fundið eina dýra perlu, seldi hann alt, sem
hann átti, og keypti hana«. Þegar ég var drengur, heyrði ég
prédikun út af þessari líkingu, og aldrei mun nein ræða fyr
eða síðar hafa haft meiri áhrif á mig. Ræðumaður sagði, að
perlan væri í hverri mannssál, þótt hún sæist ekki í fyrstu,
hún væri hulin óhreinindum og ryki, svo að ljómi hennar
dyldist. Hún væri þar vissulega, hversu þykt lag af sorpi,