Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 124

118
Kristleifur Þorsteinsson:
PrestafélagGritiö.
Á útmánuðum 1883 varð séra Þórður fyrir því slysi, er
hann var á ferðalagi ásamt fylgdarmanni, að súpa á flösku,
sem í var óhreinsuð karbólsýra, en hann hugði vín vera.
Hafði fylgdarmaðurinn í tösku sinni tvær flöskur, aðra rneð
víni, en hina með karbólsýru, en af gáleysi viltist hann á
þeim, er til átti að taka. Skeði þetta á heimleið frá Síðumúla.
Kom fylgdarmaður presti heim að Skáney aðframkomnum.
Liðu áhrif eitursins nokkuð frá eftir mikil uppköst og hrestist
prestur nokkuð við, en tók aldrei á heilum sér frá þeirri
stundu. Messaði þó hvern sunnudag alt sumarið. Um vetur-
nætur 1883 messaði hann síðast í Stórási. Voru þá hans
miklu kraftar að þrotum komnir. Kvaddi hann þá söfnuðinn
með fyrirbænum og tárum og sagðist vænta þess, að þetta
væri sín síðasta messa. Fipaðist honum þá lítið eitt í hinum
viðteknu siðvenjum, enda sagðist hann hvorki hafa vitað í
þennan heim né annan um messuna. Spá hans rættist. Þrótfur
hans hnignaði af blæðandi magasári eftir verkanir eitursins.
Lést hann í janúar 1884. Ekki var fjölmenni við jarðarför
séra Þórðar. Þá voru harðindi mikil og fannkoma. Viltust
menn, er heim var haldið um kvöldið, en varð þó slysalaust.
Við greftrun hans fluttu ræður séra Janus á Hesti og séra
Eiríkur á Lundi, síðast prestur á Stað í Hrútafirði. Steingrímur
Thorsteinsson gerði erfiljóð eftir sinn mikla vin. Meðal annars
voru þar þessi snjöllu erindi:
„StríÖir nú ei lengur, hinn sterki maður,
vopnaður þreki, móti vetrar byljum,
yfir klaka og fönn, til kirkjustarfa,
ótrauður ástverka, — nú er öllu lokið.
Og ei á lífsins eyðisöndum,
veður hann örlaga elfar kvíslir.
Eftir var sú hinzta, en óskelfdur
greip hann sundið yfir grafar móðu.“
Vorið 1884 var Þórhalli Bjarnarsyni veitt Reykholt. Var
hann þá nýkominn frá Hafnarháskóla, 29 ára að aldri. Va“
hann hér öllum óþektur áður, en föður hans, hinn nafnkenda