Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 58
Prestafélagsriíið.
Haraldur Níelsson.
53
lífsins. Hann kemst svo að orði um það í einni af prédikun-
um sínum: »Vitið þér nokkuð það geta komið fyrir, sem
mundi hafa stórfeldari afleiðingar, en ef framhaldstilveran
sannaðist svo, að það yrði þekking, sem allir ættu, og allir
lifðu í þeirrt föstu vissu, að andlegur heimur lykur um oss á
alla vegu og að þaðan getum vér orðið varir stöðugra áhrifa
oss til þroska og blessunar? Og bjartsýnið þá, sem fylgir
trúnni á þroskabrautina upp eilífðarstigann!* (Árin og eilífðin,
bls. 43). — Séra Haraldur vann að því af öllum mætti, að
spiritisminn yrði ekki gjörður hér að neinum sértrúarflokki.
Og hann setti það upp, þegar hann hóf prédikunarstarf sitt í
Fríkirkjunni, að enginn maður, sem þær guðsþjónustur sæktu,
færi úr sínum söfnuði. Þetta gjörði hann af því, að hann —
þrátt fyrir allar aðfinslur — elskaði kirkjuna. Aðfinslur hans
stöfuðu ekki af kulda eða kæruleysi um kirkjunnar hag, heldur
af því, að hann vildi bæta kirkjuna, gjöra hana öflugri og
áhrifameiri. —
Mörgum, sem hugsa um verk þau, er eftir séra Harald
liggja, mun verða fyrir að spyrja: Hvað var það i skapferh
hans, sem mest einkendi hann og gjörði hann svo áhrifaríkan?
Þessari spurningu skal ég nú leitast við að svara.
Allir þektum vér, vinir séra Haralds, hve mikið bar á næm-
leika hans. Hann var svo ör í Iund og viðkvæmur og opinn
fyrir áhrifum, hvort sem þau voru frá náttúrunni, frá mann-
lífinu, frá persónum eða bókum. Honum svipaði til skáldanna
í þessu. Hann átti auga skáldsins, sem gjörir hugann næman
fyrir því, sem fagurt er í lífinu og gleðiríkt, en einnig fyrir
hinu, sem ljótt er og sorglegt. Og hann átti eyra skáldsins,
sem gat hlustað á raddirnar, sem til hans bárust, hvort sem
það voru raddir náttúrunnar, tíðarandans, eða rödd vinar, sem
sagði honum frá einhverju, sem greip huga hans. Fátt mun
vinum séra Haralds verða minnisstæðara en það, hvernig
hann stundum gat hlustað á það, sem þeir vildu segja hon-
um, og hvernig ástúðin og viðkvæmnin þá skein út úr andliti
hans. Þessi næmleiki séra Haralds varnaði honum að standa
I stað, en gjörði hann opinn fyrir öllum nýjungum. Einnig