Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 13
8
Haraldur Níelsson:
Prestafélagsritiö
þessari veröld er starf í hans þjónustu. Svona leit Kristur á.
Vinir mínir! Göfgar þessi hugsunarháttur ekki starfið í aug-
um vorum? Og getur hann ekki hjálpað oss til að gegna
störfum vorum með meiri trúmensku? Manstu, hve hörðum
orðum Kristur fór í annari dæmisögu um lata þjóninn, sem
að lokum lenti í >myrkrinu fyrir utan?«
Því meira sem vér eignumst af þessum hugsunarhætti, því
betur gætum vér vor við þeirri freisting, að líta aðallega eða
eingöngu á kaupið eða borgunina, sem vér fáum fyrir vinn-
una. Þeir, sem hugsa mest um að safna jarðneskum fjármun-
um, gera það. En göfuglyndir menn gera það ekki. Allir þurf-
um vér að fá vinnu vora borgaða og allir gleðjumst vér yfir
skilvíslegri greiðslu. En borgunin má ekki verða aðalatriðið,
heldur hugsunin um að inna starfið sem bezt af hendi og
af sem fúsustum hug. Ef þú fær mann til að gera við eitt-
hvað, sem bilað hefir á heimili þínu, og þú tekur eftir því, að
hann gerir sér far um að gera það samvizkusamlega og af
mikilli nákvæmni, fagnar þú þá ekki yfir trúmensku hans og
vandvirkni? Þú sér, að hann er ekki fyrst og fremst að hugsa
um borgunina, heldur hitt að gera vel. Svo er um alla göfuga
verkamenn, á hvaða sviði sem þeir starfa. Það á við um presta,
um lækna, um smiði, um verzlunarmenn, um verkamenn, hvort
sem þeir starfa á sjó eða landi. Allir vænta þeir greiðslu fyrir
starfa sinn og eiga vissulega að gera það. En borgunin er
þeim ekki alt. Tökum t. d. læknana. Vitanlega er þeim kært,
að þeim sé borgað vel og skilvíslega. En tilgangur starfsins
er þó ekki peningarnir, heldur löngun til að lækna þá, sem
sjúkir eru. Eða mun nokkur sá læknir vera meðal vor, sem
kysi ekki heldur — ætti hann völ á því — að sjúkling hans
batnaði og missa af borguninni, en að verða valdur að dauða
sjúklingsins og fá borgunina? Þegar oss er orðið fyllilega
ljóst, að vér erum eilífar verur og að þessi jarðnesku æfiár
vor eru ekki nema örlítill hluti vorrar löngu æfi, þá skilst
oss betur, að vér eigum að vinna Guði hvar sem vér erum
og við hvað sem vér fáumst. Og jafnframt ætti oss að skilj-
ast, að öll ótrúmenska verður oss sjálfum til tjóns.