Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 93
Sigurður P. Sívertsen:
Prestafélagsrili&*
88
allra leitandi sálna, hversu ólíkar sem lífsskoðanirnar annars
væru. Hún átti að vera menningarkirkja, sem stefndi að því,
að auðga menningarstarfið og beina þjóðinni að því marki,
sem háleitast er.
Merkastar eru »krossferðir« hreyfingarinnar, er hófust 1909.
Áhugasamir kristnir stúdentar gengu út á meðal fólksins, 2
og 2, og prédikuðu og vöktu mikla eftirtekt og höfðu víðtæk
áhrif. Geta menn lesið um þær og hreyfingu þessa í heild
sinni í Prestafélagsritinu, í 1. árg. þess, 1919, í ritgerð eftir
Ásgeir fræðslumálastjóra Ásgeirsson, er hann nefnir »Sænska
kirkjan«, og ennfremur í ritgerð Arnórs skólastj. Sigurjóns-
sonar: »Ungkirkjuhreyfingin sænska og Sigtúnaskólinn*, sem
birtist í sama riti 1920 og 1921.
Telja margir þessa ungkirkjustefnu merkilegustu kirkjulegu
hreyfinguna á Norðurlöndum á síðari árum. Hún er svo heil-
brigð og svo kirkjuleg. Hún sameinar svo fagurlega bæði
frelsið og festuna. Hún skilur svo vel, að kristindómurinn
eigi erindi til allra manna og að það sé hlutverk kirkju hvers
lands að ná til þjóðarinnar í heild með fagnaðarboðskap Krists.
Biskup ]. A. Eklund og skólastjóri Marfred Björkquist eru
þeir mennirnir, sem mest og bezt hafa barist fyrir rúmgóðu
kirkjuhugsjóninni, fyrir þjóðkirkju í beztu og göfugustu merk-
ingu. Og þeir vilja, að þessi þjóðkirkjuvitund móti safnaðar-
starfsemina á hverjum stað. Eklund biskup heldur því fast
fram, að allir þeir menn, er búi innan takmarka hverrar
sóknar, eigi að teljast til þess safnaðar, þareð fagnaðarerindið
sé öllum ætlað. Allir sóknarmenn eigi að verða þess varir,
að kirkjan sé kirkja þeirra, að kirkjuklukkurnar séu líka að
kalla á þá, að presturinn sé þeirra prestur, og að trúarbrögðin
sé mál, sem alla menn varði. Þegar hópur áhugasamra manna
innan einhvers safnaðar mynda félagsskap með sér, megi því
ekki blanda þeim félagsskap og söfnuðinum saman. Söfnuður
sóknarinnar sé miklu víðtækari. Úr honum sé að vísu frjálst
að segja sig, en kirkjan vilji einnig láta sér ant um þá, er
það geri.
Eitt leiðir af þessari kirkjuhugsjón, og það er skylda þjóð-