Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 219

Pre.taf«i«2.ritiö. Kirkjumál á Alþingi. 205
og stjórn dóms- og kirkjumálaráðuneYtisins, hvað sem átt er við
með því.
Mál þetta leizt mér stappa svo nærri ránskap, að ég barðist af alefli
gegn því frá því það kom inn á þing og þar til það fór burt úr þing-
inu, en því miður án árangurs. Er auðvitað ekkert á móti því, að reyna
að græða upp sandinn í Selvogi eins og annarsstaðar. Rfkið á þetta
land og fór ekki nema vel á því, að það verði einhverju til þessa. Ég
bar því fram rökstudda dagskrá, er svo hljóðaði: *í því trausti, að
stjórnin láti rannsaka, hvort ekki væri rétt, að ríkið léti græða upp
nokkuð af landi sínu umhverfis Strandarkirkju, tekur deildin fyrir næsta
mál á dagskrá". En menn Iangaði nú eitthvað meira í aura úr sjóði
kirkjunnar en svo, að málið yrði hindrað með þessu. Þá bar ég fram
breytingartillögu, sem fór fram á að féð væri tekið að láni úr sjóði
kirkjunnar. En hún var feld. Er ilt til þess að vita, að Alþingi beiti
valdi sínu svo freklega, sem hér hefir átt sér stað, og væri vonandi að
það kæmi sem sjaldnast fyrir.
MERK BÓK.
Kristnisaga íslands frá öndverðu
til vorra tíma eftir Jón Melgason, dr.
theol., biskup yfir íslandi. I.—II. —
Reykjavík 1925 og 1927.
Það er ekki svo lítil! viðburður þegar ný bók í einhverri grein guð-
fræðinnar kemur á íslenzka markaðinn. Hann er ekki svo fjölskrúðugur.
Vantar enn mikið á að bækur hafi verið ritaðar á íslenzku jafnvel í
ýmsum helztu greinum guðfræðinnar. T. d. hafa ekki enn verið ritaðar
skýringar Nýja-testamentisins, en slík skýringarrit koma á hverju ári með
flestum öðrum þjóðum. Þetta er í raun réttri ekki nema eðlilegt. Fá-
mennið er ærinn þröskuldur í vegi, jafnvel þótt um sé að ræða bækur,
sem ætlaðar eru öllum almenningi, hvað þá um bækur í sérstökum grein-
um. Vér verðum að láta oss nægja rit á öðrum málum, og það er orðið
oss svo tamt, að varla er tekið eftir því, hve skörðóttar vorar eigin bók-
mentir eru.
Oðru máli er að gegna um þær greinir, sem snerta sérstaklega íslenzk
efni. Þar getum vér ekki vænzt þess að aðrar þjóðir hlaupi jafnan í
skörðin, og því er eðlilegast að vér snúum oss sjálfir að þeim verkefn-