Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 169
Prestafélagsritið.
Þorsti.
155
„Komið! — Komið til mín!“
Aðrir kennendur og trúarhöfundar hafa sagt: Farið! —
Farið og hlýðið þessu. Farið og breytið þannig. Eða farið og
leitið Guðs á þennan veg eður annan. En Kristur segir:
»Komið, — komið til mín!« — Ég undrast ekki meira, þó að
hann segist vera Guðs sonur. Ég undrast ekkert, sem hann
hefir sagt, eða um hann hefur sagt verið, meira en þessi
orð hans.
Hvenær sem mannshjartað þyrstir, í leit sinni og þrá, þá
á sál vor þetta athvarf, að fylgja ráði Jesú, að koma til sín.
Þessu ráði ætti síþyrst ljóssálin sízt að ganga fram hjá!
Ekki hafa þessir tveir menn, sem ég nefndi nú síðast,
komið þangað til ónýtis. Haldið þér að þeir hefðu getað öðlast
auðlegð sína nokkursstaðar annarsstaðar, en þar? Nei, annars-
staðar fá menn ekki fundið fullnægju sinni instu og dýpstu þörf.
Það er fast að orði kveðið hjá Jesú, að í þorsta og þrá
mannanna þurfi þeir ekki annað, en að koma til sín. En
mannlífið sýnir, að þetta er rétt. Andi vor og áskapað eðli
finnur þá fyrst fullnægju, er vér komum þyrstir til Jesú. Þar
fær eilífðarþorsti mannshjartans loks fulla svölun.
Hann, sem lagði eilífðina í brjóst vor, hann, sem lætur
bergmál sitt tala inn í hjörtu vor, hann, sem vekur þorsta og
þrá mannshjartans, býður þér nú til sín. Hann segir til mín
og þín og sérhvers, sem orð hans heyrir: »Ef nokkurn þyrstir,
þá komi hann til mín og drekki!«
Ef vér tökum því boði hans, þá munum vér, með þakk-
Iátum og fagnandi huga, geta sungið:
Ég kom til Jesú. 0rþyrst önd
þar alla svölun fann;
hjá honum drakk ég lífs af lind;
mitt líf er sjálfur hann.