Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 108
102
Stefán Kristinsson:
Prestafélagsritið.
hann vanist heyskaparstörfum. Voru þau honum mjög að
skapi og sinti hann þeim lítilsháttar á hverju sumri. Þá hina
skömmu stund, sem hann var sveitaprestur og rak búskap,
reyndist hann ágætur búmaður. Kunni hann og vel með fjár-
muni að fara og var í því efni, svo sem öllu öðru, bæði
hygginn og hirðusamur. Við skepnur var hann nærgætinn og
líknsamur og hafði yndi af góðhestum. Reiðhestsins, sem
hann fyrstan átti, og hundsins, sem fylgt hafði honum meðan
hann var prestur í sveit, mintist hann oft sem góðra vina, er
hann eitt sinn átt hefði.
Lundarfar hans var alt karlmannlegt og þó vel tamið. Að
eðlisfari var hann maður skapmikill og þykkjuþungur, vildi
ógjarna láta hlut sinn, eða skiljast svo við neitt áhugamál sitt,
að því hefði eigi áður orðið sigurs auðið. Alls þessa urðum
við varir, þeir sem hann átti yfir að segja, en undum þó
jafnframt svo vel við, að við töldum honum íil kosta, því að
svo vel fór saman hjá honum geðríki og réttsýni, röggsemd
og ljúfmenska.
Séra Geir var gæddur næmum filfinningum og öflugum,
og nokkuð svo hneigður til lífsnautnar. Gætti hann þar svo
vel allrar hófstillingar, að naumast gat prúðari mann en hann
var, hvort sem var í fjölmennu samkvæmi eða fámennum
vinahóp. Hann var hinn virðulegasti klerkur bæði innan
kirkju og utan, sómi sinnar stéttar og hinn mesti dreng-
skaparmaður.
Alla æfi átti hann mikilli ástsæld að fagna af hálfu þeirra,
sem af honum kynni höfðu. Meðal skólabræðra sinna var
hann sérlega vinsæll, enda ætíð glaður á góðri stund þeirra
á meðal. Entist æskuvináttan hans í milli og sumra skóla-
bræðranna honum alt tii endadægurs. Enda var hann maður
einkar trygglyndur og tók sér það harla nærri, ef hann varð
fyrir vinslitum.
Innan safnaða sinna ávann hann sér hylli alls almennings,
en þó unnu þeir honum mest, sem þar voru mestir líknar-
þurfar eða harmi voru hrjáðir. Gjafmildi hans við bágstadda
menn var mikil, en jafnframt svo yfirlætislaus, að almenningi