Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 109
■Prestafclagsritið.
Geir Sæmundsson.
103
var þar að mestu ókunnugt um. Andlegt liðsinni var honum
bæði ljúft og eiginlegt að veita öllum þeim, sem sorg og
söknuði voru þjakaðir. Var ætíð fróun að komu hans í
*sorgarhúsið«, enda lá honum aldrei »hjartað á vörum« frem-
vr en þá. Sína eigin harma bar hann mjög í hljóði og með
karlmannlegri rósemd kristins manns.
Mjög lét hann sér ant um alla líknarstarfsemi bæði innan
smna eigin safnaða og annarsstaðar í prófastsdæminu, og
kvatti til framkvæmda í þeim málum.
Séra Geir var frábærlega skyldurækinn maður og lagði
kart á sig, að alt starf hans mætti verða sem bezt af hendi
leyst. Vandaði hann mjög til ræðugerðar og varði miklum
tíma til þess, að ræður sínar yrði sem áferðarfegurstar að
orðavali og efnisskipun. Fanst mér, að hann þarna oft og
einatt of mikið að gerði, en aftur hafði of strítt taumhald á
hlfinningum sínum, sem ég vissi að hann átti bæði fagrar og
roáttugar. Hann bar það aftur fyrir, að hann kendi sig ekki
mann til þess að flytja þær ræður, sem óbeizluð tilfinning
kynni að leggja sér á varir. Mér þótti hann leggja of mikla
áherzlu á það, að fága orð sín þangað til ekki yrði nein lýti
a þeim fundin, en ekki hvessa þau að sama skapi, svo að
bau ætíð fengi rofið brynju fásinnisins, en mér mátti vera
Það ljóst, að séra Geir mat fegurðina í »orðsins list« eins
uiikils og á sama hátt og hann gerði í sönglistinni. Alt hið
krjúfa og ófágaða varð að víkja fyrir hinu ljúfa og unaðslega.
^essa gætti einnig í vali hans á sálmum og sálmalögum. Þar
kom fram óvenju næm smekkvísi hans, en þar skipaði einnig
innilega og ljúfa venjulega hinn æðra sessinn, en hið
stórfelda og óheflaða var aftur sjaldgæft að heyra í kirkjum
hans.
Enda þótt allur almenningur teldi séra Geir ræðumann eigi
fueiri en í góðu meðallagi, og hann sjálfur ætlaði sig sízt
íremri, þá var mér það ætíð hið mesta ánægjuefni á hann
að hlýða, þegar mér gafst kostur á að sækja kirkju hans, en
auk þessara ummæla minna vil ég láta þess getið og það
trúanlegt tekið, að hann var í raun og veru gæddur langtum