Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 110
104
Stefán Kristinsson:
Prestafélagsrifíö.
meiri ræðumannshæfileikum, heldur en ráða mátti af venju-
legum stólræðum hans. í sál sinni átti hann geymdan eld og
ástríðukent magn mikils ræðumanns, og hann mátti eiga vísa
hrifningu áheyrenda sinna, þegar svo bar undir, að hanri lagði
á það vaðið, sem honum venjulega of tæpt þótti, — en það
var að láta áhrif líðandi stundar leggja sér orð á varir. Því
var það, að þær ræður hans, sem hann flutti blaðalaust og
undirbúningslítið eða jafnvel undirbúningslaust, voru flestar
sem allar bæði einkarfagrar og áhrifamiklar. Svo var t. d.
um skilnaðarræður hans á prestafundum. Eru sumar þeirra
mér ógleymanlegar, og minnist ég ekki þess að hafa hlotið
meiri sálubót af orðum nokkurs manns annars. — Þá gætti
heldur ekki þess »framburðar«, sem séra Geir hafði annars
tamið sér í ræðuflutningi, og stóð langt að baki venjulegu
málfæri hans.
Hann var maður mjög vel viti borinn og vel að sér bæði
í guðfræði og ýmsum öðrum fræðum, en svo var hann störf-
um hlaðinn, að hann hafði lítinn tíma afgangs til lesturs bóka
og því síður til vísindaiðkana eða ritstarfa utan embættis.
Liggur lítið eftir hann prentað, enda var hann eigi óðfús tif
þess að birta ritsmíðar sínar, því að gæddur var hann næmri
dómvísi bæði gagnvart eigin verkum sínum svo og annara.
Lagði hann svo fyrir, að allar ræður sínar skyldi brendar að
sér látnum.
Enda þótt hann yfirleitt væri íhaldssamur í skoðunum og
eigi breytingagjarn að eðlisfari, þá iét hann það ekki fyrir
standa einlægri leit sinni eftir því, sem sannast yrði vitað í
þeim efnum, er snertu hans mestu áhugamál. Þannig hvarf
hann í allmörgum atriðum frá skoðunum hinnar eldri guð-
fræði, en hneigðist aftur að kenningum nýju guðfræðinnar.
Á meðan þessi breyting á guðfræðisskoðunum hans var fram
að fara, átti hann í mikilli innri baráttu, en svo birti aftur
yfir öllu trúarlífi hans. Hann gerðist mjög frjálslyndur í trú-
arefnum, en hvikaði þó hvergi frá þessari játningu sinni og
yfirlýsing: Kristur og hann krossfestur er hið »centrala«.
(Eigin orð hans á prestafundinum, sem hann síðastan sat).