Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 165
Prestafélagsritið.
Þorsti.
151
„Eins ertu þornuð af augunum mín
ástsæla táranna lind, sem að skín
annars í heiminum huggunarrík,
himnanna drykk ertu sannlega Iík“.
„Man ég það áður, um æskunnar tíð,
ofan um kinn streymdi báran þín fríð.
Hún var svo beisk, en svo himnesk og tær,
huggaði mig, og hún var mér svo kær“.
Enn minnist hann þeirra stunda, er hann átti barnshjartað:
„Út streymdi sorgin, og inn streymdi ró,
eymdin og reiðin í hjartanu dó“.
En nú grætur hann frostinu eins og veturinn. Fyrir því biður
hann til Guðs, í kvæðislok, þessa bæn:
„Gjörðu mig aftur sem áður ég var
alvaldi Guð, meðan æskan mig bar!
Gefðu mér aftur hin gulllegu tár.
Gefðu’ að þau verði’ ekki hagl eða snjár!‘
Höfundurinn þekti bæði nautnaþorstann og lista- og þekk-
ingarþorstann. Og hann hafði, mörgum fremur, tækifæri til að
svala þeim þorsta sínum. En sú svölun veitti honum ekki
fullnægju. Hann bar annan æðri þorsta í brjósti sér. Þorsta,
sem hvarf honum ekki, þó að hann muni um alllangt skeið
hafa lítið sint honum. Hann vildi ekki stirðna eins og lækur-
inn í vetrarhörkunum. Hann vildi ekki láta hjarta sitt »storkna«,
eins og spekingurinn, hinumegin við hafið, komst að orði. Og
þessvegna leitar hann að lokum til Guðs og biður hann svo
heitt og fagurlega, að hann fái hætt að gráta frostinu, heldur
öðlast barnshjartað aftur.
Þetta sýnir oss eigi aðeins skáldsins hug. Þetta sýnir oss
einnig vorn insta hug. Vér sjáum hér hvað mannshjartað í
raun og veru þráir heitast.
Þó ástríðurnar séu sterkar, þó að þorsti þeirra sé sár, þó
að vit og þekking fái á marga vegu aukið oss þroska, þá er
insta eðli voru ekki fullnægt með því einu. Vér berum í
brjósti annan æðri þorsta. Það er kærleiksþorstinn, eilífðar-
þorstinn — guðsþorstinn. Guðsþörfin yfirgefur menn ekki, þó