Prestafélagsritið - 01.01.1928, Blaðsíða 55
50
Sigurður P. Sívertsen:
Preiíafélagsritiö^
færður um það, að hann hefir gert dásamleg lækningakrafta-
verk, þegar menn fengust til að leggja til þau skiiyrði trausts.
og trúar, sem jafnvel hann var háður« (Kirkjan og ódauðl.
sann., Rv. 1916, bls. 81).
Enn víðtækari áhrif hafði séra Haraldur þó með prédik-
unarstarfsemi sinni síðustu árin. Um 14 ára skeið prédikaði
hann í Fríkirkjunni í Reykjavík og þyrptust menn að til þess
að hlusta á hann. —
Það var einkennilegt við ræður hans, hve mikið var um
þær hugsað og rætt meðal almennings. Vöktu þær aðdáun
hjá flestum þeirra, er á þær hlustuðu, en andmæli hjá sumum.
Það sem dró menn svo að honum og vakti aðdáun, var
alt í senn: umræðuefnið og framsetning þess og flutningur.
Þau umræðuefni, sem honum var hugljúfast að tala um,
voru framhald lífsins og framhald starfsins, gæzka Guðs og
þroskunarlögmál mannlífsins fyrir fórn og þjónustu. — Hann
þreyttist aldrei að rista þau sannindi í hjörtu annara, að við
dauðann hnigi aðeins ytri hjúpur í duftið, maðurinn lifði allur
áfram — máttugri og fullkomnari og Kristi nær, ef hann
hefði reynst trúr á jörðu. Þegar hann talaði um þau efni í
kirkju eða endranær, þá brann eldur sannfæringarinnar svo
skært í svip hans og máli, að sumum að minsta kosti varð
það ljóst, að þessi maður hefði séð hörfa frá myrkur dauðans
og eilífðina blasa við. Augu hans ljómuðu þegar hann sagði
frá ódauðleikatrú fyrstu kristnu kynslóðarinnar, hversu jarðar-
farir hennar hefðu verið sigurhátíð, þar sem enginn hefði
klæðst sorgarbúningi, heldur allir búist hvítum klæðum og
tekið sér pálmaviðargreinar í hendur. Þeir hefðu í anda haldið
til samfunda við Krist með þeim, er væru að koma til hans
alkomnir. — Þá kom bjartsýni hans á takmarkalausa gæzku
Guðs oft fagurlega fram í prédikunum hans. Þess vegna varð
mörgum sorgarbörnum og þeim, sem fanst að lífið hefði mis-
tekist fyrir sér, svo mikil huggun að ræðum hans. »Enginn
hefir«, segir hann í einni prédikun sinni, »haldið þeirri hlið-
inni á kærleika Guðs fastara að oss en Drottinn Kristur. Og
einmitt fyrir þá sök tókst honum svo vel við þá, sem fundu