Andvari - 01.01.1973, Síða 6

4
GUÐMUNDUR GISLASON IIAGALXN
ANDVARI
Sveinn var borðfélagi minn í Iðnó og orðinn góðkunningi minn, enda
aðeins árinu eldri, þótt lengra væri hann kominn á menntabrautinni, þar
eð nú var hafinn þriðji námsvetur hans í guðfræðideild Háskóla Islands.
Ég kastaði á hann kveðju og spurði hann síðan um Asgeir Asgeirsson.
Jú, Sveinn varð háifhissa á því, að ég skyldi ekki kannast við þennan
mann, en ég svaraði því til, að ég, sveitamaður og sjóari vestan úr Fjörð-
um, hefði ekki einu sinni alltaf haft tækifæri til að fylgjast með því, sem
frá væri sagt eða um fjallað í helztu blöðum, sem út væru gefin. Sveinn
sagði mér svo, að Ásgeir Ásgeirsson væri mjög glæsilegur maður og ta'l-
inn bráðgáfaður. Hann væri aðeins tuttugu og þriggja ára gamall, hefði
tekið guðfræðipróf tuttugu og eins árs, síðan verið biskupsskrifari, en
síðastliðinn vetur stundað framhaldsnám í guðfræði, heimspeki og sálar-
fræði í Danmörku og Svíþjóð og einnig kynnt sér lýðháskóla. Svo kvað
Sveinn mega bæta því við, að um daginn hefði Ásgeir Asgeirsson verið
gefinn sarnan við Dóru Þórhallsdóttur í Laufási, sem öllum kæmi saman
um, að Irefði flest það til að bera, sem góða konu mætti prýða.
Daginn eftir sat ég á einum af innri bekkjunum í lðnó og beið þess,
að tjaldið væri dregið frá og hinn forvitnilegi fyrirlesari kæmi fram á
sviðið og stigi í ræðustól. Til beggja handa við mig sátu nánir félagar
mínir, sem höfðu verið mér sammála um að ná í góð sæti. Aður cn langt
leið, var Itúsið orðið þéttsetið. Þar voru ungir og aldraðir, konur og karlar,
lærðir og leikir, misjafnlega búið fólk og sundurleitt í sjón, en alger kyrrð
var í salnum.
Svo var þá tjaldið dregið upp, og í sömu svipan kom fyrirlesarinn
inn á sviðið og gekk rólega að ræðustólnum. Honurn var fagnað með
almennu lófataki. Hann svaraði með því að hneigja höfuðið lítið eitt og
líta með hýrusvip yfir þéttskipaðan salinn. Fyrirlesarinn var kjólklæddur,
en slíkan búning hafði ég aldrei séð og ekki heldur mann, sem væri
o o o
glæsilegri hvar sem á hann var litið. Hann var og gáfulegur, prúðmann-
legur og yfir honum \'irðuleiki, sem mér þótti jafnt hæfa manninum
sjálfum, þótt ungur væri, og því efni, sem hann átti að flytja.
Hann talaði hæfilega hátt, var skýrmæltur, en þó annað veifið svo
senr nokkur stirðleiki í röddinni, sem mér þótti ekki til lýta, heldur sér-
kenna á notalegan og eftirminnilegan hátt hinn látlausa, en þó sam-
kvæmt efninu nokkuð breytilega raddblæ. Túlkun efnisins var ljós og